HAAT - LIEFDE - HAAT - LIEFDE...

We zijn alweer een paar plaatsjes verder in Rajasthan en ik moet eerst iets recht zetten uit de vorige blog. De vorige keer vroeger we ons af wat de mensen nou bedoelde met gedoe in Rajasthan. Ook wij zijn er achter gekomen...

In Udaipur hebben we, naast het pakken van terrasjes met mooi uitzicht, ook nog een beetje cultureel gedaan. Zo zijn we naar de 'City Palace' geweest, het grootste paleis in Rajasthan, en de 'Sajjan Garh' (Monsoon Palace). De 'Sajjan Garh' ligt op een heuvel en vanaf daar had je een prachtig uitzicht over Udaipur en de heuvels! Daarnaast hebben we de film 'Octopussy' van James Bond bekeken. En het was een echte Bond-film, alles een beetje over de top ;). Wat hebben we gelachen om de Indiase verwerkte clichés in de film! Ook was het erg leuk om de herkenbare dingen uit Udaipur te zien.

Een dag later dan geplant gingen we naar Jaiselmer. Er was weer eens met het eten geknoeit... :S. Overgeven en diarree... het hoord nou eenmaal bij het reizen door India. Al is het vervelend, we maken ons er maar niet meer zo druk om. Als het weer even 'feest' is dan doen we een dagje rustig aan en we houden ons voor dat we straks zo immuun zijn dat we alles kunnen eten!

De bustocht naar Jaiselmer was weer een hobbelig ritje. Voor de eerste keer maakte we kennis met een sleepersbus. Deze bus had boven de zitstoelen speciale ligcabines. Best relaxt! Alleen jammer dat je niet kan slapen door het gehobbel...
In Jodhpur moesten we overstappen op een andere bus. De toeristen werden allemaal achterin gezet (de slechtste plaatsen) en we moesten vanaf nu gewoon weer zitten. De stoelen waren kapot en dus zat Meinte helemaal in elkaar geprakt. Het was gewoon discrimintie dat we daar moesten zitten, want we hadden andere plaatsen, maar wat we ook zeiden, daar mochten we niet zitten en de Indiers wel! Bij aankomst in Jaiselmer moesten ook nog eens alleen de buitenlande toeristen geld betalen om Jaiselmer in te komen! Zoiets hadden we ook al meegemaakt in Udaipur. Daar moesten Indiase toeristen 10 rupee betalen om de 'Sajjan Garh' te bezoeken en de buitenlande toeristen moesten 80 rupee betalen! Bij het uitstappen uit de bus hadden we nog nooit zo'n gekkenhuis meegemaakt! Er werd aan alle kanten aan ons gesjort. Mensen schreeuwden en dieuwden kaartjes onder onze neus, allemaal omdat ze commisie krijgen als ze je in een hotel brengen waarmee ze zelf een contractje hebben. Hoe moeilijk ook, we hebben ze genegeerd en hebben zelf een hotel gekozen.

De volgende dag na de aankomst in Jaiselmer zijn we meteen voor 3 dagen op kameelsafari gegaan in de woestijn. Een geweldige ervaring!
We waren met 5 leuke meiden uit Oostenrijk en Zwitserland. (De competitie tussen die landen is een beetje zoals Nederland - België... De strijdt ging vooral over waar Heidy nou vandaan kwam. En we weten het nog steeds niet, want ze dachten allemaal uit hun eigen land... :S) De crew bestond uit 4 mannen die zelf in de woestijn wonen. De jongste was nog maar 10 jaar! Hij moet werken om thuis zijn familie te kunnen onderhouden. Geen school, geen kind kunnen zijn... Hard om te zien! En toch heeft deze jongen misschien een beetje geluk, want hij heeft een betere toekomst dan vele andere kinderen in India...
Het rijden op een kameel is hoog, hobbelig en je krijgt er een beetje spierpijn van in je bovenbenen (waar is toch die tijd gebleven dat ik een spagaat kon maken?), maar het went allemaal gauw! Kamelen zijn dan ook zulke mooie, machtige beesten :)! (Maar ze stinken ook wel een beetje hoor... ;) )
De woestijn was ook echt gaaf om te zien! Die leegte en stilte... We zijn naar een paar woestijndorpjes gereden. Het is indrukwekkend om te zien hoe mensen daar leven. In de meeste dorpjes werden we vriendelijk ontvangen. De mensen waren vooral erg nieuwschierig naar ons. De kinderen wilden graag op de foto en daarnaast wilden ze natuurlijk van alles van je hebben... chocola, rupees, armbanden, kettingen... zelfs mijn bril wou er eentje wel hebben! In 1 dorpje werden we minder vriendelijk ontvangen. Toen we de kinderen geen rupees en chocola gaven begonnen ze met stenen naar ons te gooien! Dat hadden we nog niet meegemaakt... Het eten van Raman was als uit een perfect restaurant! Alles was vers en werd hygiënisch bereid! Noodles, rijst, groenten, chapatti, pap, brood, thee... We hebben er dan ook elke keer weer van genoten en zijn niet ziek geworden :)!
'S middags in de warme uurtjes hielden we siësta, want tussen 12:00 en 15:00 uur werd het echt warm in de woestijn! Na de lunch lagen we dan heerlijk onder een boom wat te rusten. Ja een boom in de woestijn! Ik verwachtte alleen zand in de woestijn, maar de woestijn heeft meer dan zand! Rotsen, mini-struikjes... maar verwacht nou geen hele bossen he ;).
'S avonds zochten we op de zandbergen een slaapplaats. Daar was het genieten van de zonsondergang en als het na de maaltijd wat frisser begon te worden warmden we ons op bij een kampvuur. Uiterlijk om 20:00 uur kropen we in de buitenlucht onder een dikke laag dekens met uitzicht op de al vaker beschreven mooie sterrenhemel!
Slapen op het zand is best hard! Nu zijn we wel wat gewent, want in India slaap je meestal op een hard matras, maar het zand was nog net iets harder! Toch redelijk goed geslapen, ook ondanks de grote kevers die overal rondliepen. Waarschijnlijk waren we te moe van alle indrukken ;).

Na de kameelsafari zijn we nog 1 dag in Jaiselmer gebleven om een beetje bij te komen. Jaiselmer heet ook wel de gouden-city en dat kon je begrijpen als je de zand-stenen huizen en het fort zag. Het zag er leuk uit, maar de plaats zelf was erg toeristisch. De meeste mensen komen er eigenlijk alleen om een kameelsafari te doen en zo wij eigenlijk ook.

Na Jaiselmer besloten we om met de trein naar Jodhpur te gaan. Omdat we liefst overdag en met de trein reizen zouden we 's ochtends om 6:00 uur de trein nemen. Het werd de ergste treinreis die we hebben meegemaakt!
Eerst 3 uur vertraging, daar keken we niet zo van op. En het staren op het station zijn we zo langzamerhand ook wel gewent. In de trein zaten we eerst alleen met 1 man in de coupé, een millitair. Toen Meinte een beetje aan het wegdommelen was en ik een boek aan het lezen, ging deze man ongevraagd meelezen in mijn boek en wees de woorden 'darling' en 'kissing' aan. Toen hij ook nog eens in zijn kruis ging grabbelen vond ik het wel genoeg... We zijn verplaatst naar een andere coupé waar we even alleen in alle rust konden zitten. Helaas voor korte duur... Op een station zagen 2 jongens ons vanaf het perron in de trein zitten en ze renden echt letterlijk de trein in om tegenover ons te kunnen zitten. Er volgden hierna nog 4 andere jongens en 2 oudere mannen. Weg de rust! Het staren was weer begonnen en het maakt niet uit of het jonge jongens zijn of oudere mannen. Alles wat we deden werd besproken. Opende je je tas om er iets uit te pakken dan hingen ze met hun hoofd boven je tas, er werd meegelezen in Meintes boek (ik pakte mijn boek maar niet meer) en als we iets tegen elkaar zeiden dan waren ze opeens stil en staarden nog meer. Het was net of ze nog nooit toeristen hadden gezien, terwijl ik me dat niet kan voorstellen in Rajasthan. We werden uitgelachen en we vonden het ook maar niks dat ze steeds naar onze backpack zaten te gluren. Uiteindelijk, ja het hield maar niet op, kwam er nog een trein met millitairen naast onze trein staan en ik werd van alle kanten geroepen. Kortom, het was een 7 uur lang durende helse rit met alleen maar irritatie, negeren en paranoïde zijn... zucht! Na de treinreis zeiden we beide: 'Ik haat India! Ik haat de mensen!'

Gelukkig was er minder hassle op het station in Jodhpur als in Jaiselmer. We werden opgehaald door een vrouw van een hotel die we in Jaiselmer alvast hadden geregeld om het ons zelf iets makkelijker te maken op het station. Een slimme zet van ons al zeggen we het zelf ;).

Aangekomen in het hotel hadden we een geweldig uitzicht over de blue-city (in Jodhpur zijn vele huizen blauw geverft). Door ons lichaam gierden het van emoties. De haat voor het land zakte weer een beetje weg en we waren weer zo gelukkig met het fijne hotelletje (waar overigens alleen vrouwen werken en dat vind ik ook wel eens fijn ;) ).

De volgende dag zijn we een wandeling gaan maken naar een mooi uitkijkpunt over de stad. Blauw is best een heftig kleurtje, maar het ziet er erg leuk uit! Heerlijk genoten op een muurtje met uitzicht op de stad en swingende muziek die door de stad galmde. De treinreis van de dag ervoor zijn we alweer bijna vergeten!

Omdat jullie nog heel wat foto's te goed zijn vanaf Panaji staat er onder deze blog een blog met één en al foto's :). Geniet ervan!!