Parasiet met hoogteziekte???

Men noemt Pokhara de 2e stad van Nepal, maar aan de Lake-side is het echt een fijn dorp! Hier hebben Meinte en ik ons dan ook goed kunnen voorbereiden voor onze trekking van het Annapurna Circuit. Een porter geregeld, goed inlezen in een trekking boek en de laatste spulletjes gekocht. Wat kon ons nog gebeuren?

Het gedonder begon al op de dag dat we wilden vertrekken. Elk uur van de nacht moest ik met spoed het toilet bezoeken. De volgende ochtend dan ook maar besloten om de trekking even uit te stellen en een doktersbezoek te doen, aangezien het de laatste tijd weer veel raak is met diarree en misselijkheid. In het ziekenhuis werd m'n ontlasting onderzocht en aan de hand van de uitslag kreeg ik anti-biotica voorgeschreven. Als de diarree de volgende ochtend weg zou zijn dan mochten we gaan trekken. En het was weg, dus met goede moed gingen we op weg!

Dag 1: Voordat we konden gaan wandelen moesten we eerst met de bus van Pokhara naar Besisahar, een 4 uur durende bustocht en een uurtje met een andere bus naar Bhulbhule. De 2e busrit mocht Meinte op het dak zitten. Dat heeft ie geweten! We waren wat slechte wegen gewend, maar deze weg sloeg echt alles! Na heel wat gehobbel en onder het stof zittend kon hij na 2 dagen nog zijn botjes van op de bus zitten voelen! In Bhulbhule begon het voor ons dan echt. Vandaag 2,5 uur gelopen. De wandelroute is langs de Marsadi rivier en de omgeving was meteen heel mooi! 'S avonds in een heel simpel hotelletje in Ngadi geslapen, maar op de achtergrond het geluid van de rivier! Je kreeg er een soort campeer gevoel van!

Dag 2: Omdat het de avond ervoor flink geregent en geonweert had was de lucht vandaag kraak-blauw! We begonnen om 7:15 uur met wandelen. De eerste 2 uur wandelen was een heftige klim. In Ngadi zaten we op 930 meter en onze eerste rustplaats was op 1310 meter! Af en toe is het dan ook behoorlijk stijl! Gelukkig hebben we wandelstokken gekocht en deze zijn echt heel handig! Het was een tip van Ram, onze porter (drager van onze spullen), en met schaamte hebben we ze gekocht. Je denkt eerst... 'We zijn jong en kunnen dat toch wel zonder wandelstokken?' Nou vandaag één en al lof over de wandelstokken! Het maakt het makkelijker om omhoog te klimmen en ontlast je knieën bij het afdalen. Uiteindelijk hebben we vandaag 6 uur gelopen naar het plaatsje Jagat. De hielen begonnen al een beetje rood te zien, maar what ever... de omgeving is zo mooi, daar hebben we de blaren wel voor over!

Dag 3: Met bepleisterde voetjes gingen we vandaag weer onderweg. Al halverwege kwamen we mensen tegen die bij ons in de bus zaten. Chantal sloot zich vandaag bij mij, Meinte en Ram aan. Haar porter was er vandoor gegaan, want hij had andere plannen dan Chantal. Ram vond het erg sneu voor Chantal en nam dan ook wat zorg op zich over Chantal. Ja Ram is echt een schatje! Ook in de hotels zorgt ie dat iedereen z'n eten krijgt, de rekening en wat er ook is, hij staat voor iedereen klaar om te helpen! Iedereen kent Ram dan ook, het mannetje met de rode muts en zijn magische knapzak! Want wat zit er toch in dat lichte, kleine rugzakje van hem? Nou ja, onze tas compenseerd dat wel weer... inderdaad veel ste groot! En we hebben echt alleen meegenomen wat Ram zei! De mensen uit de bus waren voornamelijk Israeliërs en een paar Nederlanders. Een groep Israeliërs die net uit het leger kwamen, dachten het circuit wel even in 8 dagen te lopen (er staat 16 t/m 20 dagen voor). Later hoorden we dat ze in Thorung Pedi, een plaatsje vlak voor de Thorung La, met een helicopter zijn geëvacueerd, omdat ze last kregen van ernstige hoogteziekte. Tja... De rest van de bus mensen waren allemaal erg leuk! Het was ook elke keer erg leuk als je elkaar weer tegen kwam, de ervaringen delen enzo. Je hebt dan ook allemaal dezelfde uitdaging, de Thorung La (de pass op 5416 meter hoogte)! Vandaag naar Dharapani gelopen, een plaatsje op 1900 meter hoog. In totaal hadden we 6,5 uur gelopen en m'n voetjes deden dan ook zeer, meer van vermoeidheid dan van de blaren, maar het was ons weer gelukt voor vandaag!

Dag 4: De dag begon niet zo goed. 'S nachts was ik weer aan de diarree, m'n buik voelde niet goed, ik was ontzettend moe en had geen honger. Ik baalde enorm en zat te twijfelen om of in Dharapani te blijven of om te proberen naar Thanchok te komen en daar naar de 'health post' te gaan. Uiteindelijk besloten om te gaan lopen. Gelukkig zakte het weer een beetje weg, maar ik bleef voelen dat het niet goed zat in m'n buik. In Thanchok dus naar de 'health post' geweest. De diagnose was Giardiasis, een parasiet, maar dit wisten we al van de andere dokter in Pokhara. De vorige medicijnen hadden niet genoeg geholpen en ik kreeg een nieuwe en langere antibiotica-kuur. Ook mocht ik voor 3 a 4 dagen alleen maar gekookte rijst, aardappelen, eieren en dal eten en dat voor ontbijt, lunch en avondeten! Ok, als dat echt helpt, dan hou ik dat wel even vol... Ondanks de buikproblematiek heb ik genoten van de mooie omgeving. Het hoogtepunt was toen we om een berg heen gingen en we opeens de besneeuwde bergen zagen! Het lijkt elke dag wel mooier te worden! Vandaag maar liefst 800 meter de hoogte in gegaan. Uiteindelijk was Chamé, een plaatsje op 2600 meter, de finish voor vandaag.

Dag 5: 'S ochtends voelde ik me wel weer goed en we zijn vandaag naar Pisang (3200 meter hoog) gelopen. Onderweg kwamen we zelfs sneeuw tegen! Al was het maar een beetje, natuurlijk moesten we het sneeuw van de Himalaya wel even aanraken! Na de lunch liepen we door een vallei en het was zo mooi! De grote, machtige bergen er om heen en sommige met sneeuw... De wandeling van vandaag was minder heftig dan de dagen ervoor, minder klimmen. Wel kon je al merken dat de lucht ijler werd. Pisang zag er uit als een spookdorpje. Toen we aankwamen zag het er verlaten uit, alles was grijs en oud en je hoorde de wind gieren... 'S avonds werd ik helaas weer misselijk en kon absoluut niks eten. Ook ging m'n buik weer te keer en daarnaast kreeg ik ook nog last met ademhalen en voelde me dizzy. M'n energie was echt op, ik was te moe om te douchen of me zelfs om te kleden voor de nacht... Dit was niet leuk, hiervoor liep ik niet door de Himalaya! Ik wist niet of ik nog wel verder wou gaan, ookal was iedereen zo ontzettend lief voor me...

Dag 6: Even leek het beter te gaan, maar helaas... Al gauw kwamen de klachten terug. Ik besloot dat ik in Humde met een vliegtuigje terug naar Pokhara zou gaan. Met Meinte had ik afgesproken dat hij wel verder gaat. Ik hoop zo dat hij de Thorung La haalt! Vandaag zijn we naar Humde gelopen, mijn eind-finish van de trekking op 3400 meter hoogte. In Humde bleven de klachten, dus ik was blij dat ik de volgende dag het vliegtuigje zou kunnen nemen. In Humde vroeg een vrouw aan me of ik geen last had van hoogteziekte. Misselijkheid, geen honger, moeite met ademhalen, dizzy zijn, weinig energie... allemaal symptomen van milde hoogteziekte. Alleen de hoofdpijn ontbrak, waarom ik niet aan hoogteziekte had gedacht! Dus een parasiet en waarschijnlijk een beetje hoogteziekte waren de boosdoeners... Nice :S!

Dag 7: Wat was ik blij dat het ochtend was! Vandaag kon ik met het vliegtuig terug naar Pokhara! Meinte en Ram brachten me tot in het vliegtuigje. Nog nooit had ik in zo'n klein vliegtuigje gezeten. Het uitzicht was geweldig! We vlogen dan ook echt tussen de bergen door! 6 Dagen lopen en 20 minuutjes vliegen... Een dure en niet geplande vliegtocht, maar ookal had ik liever de trekking lopent afgemaakt, dit vliegtuigje was een leuke ervaring. In Pokhara ben ik naar ons oude Guesthouse gegaan waar ik met open armen door de man en vrouw van het Guesthouse werd ontvangen. Ik wist dat ik hier in goede handen zou zijn en Pokhara is ook een fijn plaatsje. Vanochtend weer iets kunnen eten en ik voel me al een beetje beterder. Jammer dat ik de Thorung La niet heb gehaald, maar voor mij is het goed zo. Ook al was mijn trekking niet zo lang, ik heb genoten van alle mooie dingen die ik heb gezien! Nu ga ik me in Pokhara nog even vermaken, heb al een Yoga-cursus geboekt en zag dat er hier ook een work-shop silver-jewellery te doen is, dus dat komt allemaal wel goed. En als Meinte dan terug komt dan gaan we al bijna naar Thailand, weer heerlijk met z'n tweetjes :)!