Bjoetiefoel Laos!!

De laatste dagen van ons Thaise visum hebben we in Pai doorgebracht. Pai is een plaatsje in de bergen en het is er ontzettend mooi! Ik denk dat het een voorproefje op Laos was. In Pai hebben we 2 dagen rondgescooterd om zo te genieten van de mooie, groene omgeving. We hadden hier nog wel langer kunnen vertoeven, maar we moesten het land uit ivm het visum.
Met een mini-bus, of ter wel een rijdende koelkast (brrrr), gingen we naar de grensplaats Chiang Khong, waar we om 5:00 uur 's ochtends gebroken aankwamen, want ja, van slapen komt niet veel terecht als je bevriezingsverschijnselen krijgt van de airco en in elkaar geprakt moet zitten ivm ruimtegebrek. Dat noemt men een luxe mini-bus! De grens ging pas om 8:00 uur open en daarom zijn we in een hotel nog eventjes het bed ingekropen om vervolgens een paar uur later, nog steeds brak, de grens over te gaan.
Thailand en Loas scheiden zich bij Chiang Khong en Huay Xin door de Mekong rivier. Je neemt dus een bootje over de rivier om Laos in te komen. Bij de grens regelden we ons visum en wilden onze Thais geld (Bhat) inwisselen voor Laos geld (Kip). Dus al onze Bhat bij elkaar gesprokkeld en omgezet in Kippetjes. Heel veel kippetjes!! De man achter het loket bleek alleen nog maar klein geld te hebben. We kregen maar liefst een stapel van 10 centimeter hoog aan biljetten van 20000 kip! Wouw, we voelden ons rijk hoor! Helaas zijn die duizendjes niks waard... :S
In Huay Xin zijn we die dag gebleven. De volgende dag vertrokken we met weer een walgelijk luxe mini-bus en chagrijnige chauffeur, die ook nog eens reed als een idioot, naar Luang Nam Tha. Achteraf bleek dat luxe busje nog een beetje de Thaise invloed te zijn aan het grensgebied. We zeiden nog voor de grap: 'Nou waar is die tv?', en jawel, nog geen 10 minuten later ging er een klep naar beneden met een tv-scherm! De 3 uur durende reis naar Luang Nam Tha hebben we kunnen genieten van een karaoke dvd met romantische muziek uit de jaren 80! Wie wil dat nou niet! Aangekomen in Luang Nam Tha besloten we om een bus te nemen naar Oudomxay. Eerst weer een uur vertraging, want het komt in Laos regelmatig voor dat men pas vertrekt als de bus vol is, maar daarna hebben we genoten van de 4 uur durende busrit. Het uitzicht was zo ontzettend mooi! Ja Laos is een prachtig land! Halverwege stopte de bus bij een marktje waar men voornamelijk komkommers verkochten. Letterlijk alle passagiers kochten komkommers! En daarna vervolgde de bus zijn weg met allemaal Laos-mensen die al knabbelend op een komkommer ge‹interesseerd naar de sexy, dansende, westerse, vrouwen op Trance muziek zaten te kijken op de tv scherm, zelfs in deze brakke bus!
Nadat we in Oudomxay een guesthouse hadden gevonden en onze avondmaal hadden genuttigd zijn we door het plaatsje gaan wandelen. We kwamen een tafeltennis-honk tegen waar we een kijkje gingen nemen. Net als in Cochin in India mochten we meteen meespelen. Oudomxay ligt op de handelsroute met China en het heeft dan ook z'n Chinese invloeden, misschien ook vandaar de populariteit van tafeltennis?
De volgende ochtend zijn we na het ontbijt, waar ik een glimp opving van een rat aan een stokje op de barbeque..., met de bus naar Muang Khua gegaan. In Muang Khua waren weinig toeristen. De mensen keken ons dan ook nieuwsgierig aan en soms echt alsof we 2 buitenaardse wezens waren. Misschien keken wij wel het zelfde naar hun en hoe zij leven, dat is erg indrukwekkend! Er zullen vast wel toeristen voor ons zijn geweest, want er waren tenslotte een paar guesthouses in het dorp, maar echt gewend aan toeristen was men niet. Meinte en ik houden het er maar op dat ze de guesthouses alvast hadden gebouwd voor de dag dat de toerist het plaatsje zou ontdekken en daar waren wij dan! Bijna niemand sprak er Engels en wij komen helaas nog niet verder dan 'Sabaidee' en 'Kop chai'... De uitdaging van de dag was dan ook om iemand te vinden die Engels sprak en het regelen van een boot naar Nong Kiaw.
De boottocht regelen was gelukt en de volgende dag gingen we deze tocht maken. We waren de enige op de boot, een privetocht van 4 uur lang! Meestal worden boten zo vol mogelijk geladen, want hoe meer mensen, hoe meer centen voor de bootman! Hoe verder we vaarden, hoe hoger de bergen werden en de omgeving was echt zo ontzettend mooi! In Muang Ngoi Neua zijn we vroegtijdig uit de boot gestapt. Het was hier zo mooi, daar wilden we wel even blijven. Muang Ngoi Neua was wel iets toeristischer dan Muang Khua, maar naast de guesthouses was het nog best wel een authentiek dorp. We hadden een hutje met uitzicht op de rivier en het was een perfecte plaats om een beetje te relaxen, genieten van de mooie natuur en de Lao-biertjes (men zegt het beste bier van Azi‰ë). Rond Muang Ngoi Neua zijn we in de brandende zon naar een grot gelopen waar we heerlijk met onze voetjes in de rivier hebben gepoedelt. Hierna zijn we naar een dorpje gelopen, genaamd 'Banna'. In 'Banna' kwamen we op het juiste moment aan. In een restaurantje vierde men het einde van het schooljaar en dit werd gevierd met een heleboel 'Lao-lao' (een onwijs sterk drankje) en een maaltijd bestaande uit plakrijst en waterbuffel. We mochten meteen aanschuiven en kregen een gelukswens toegesproken waarbij een touwtje om ons pols werd gebonden. De kinderen kwamen om de 5 minuten met de 'Lao-lao' en na een uur waren sommige van de leraren al goed zat. De toeristen, ja er waren nog een paar die het fijne authentieke 'Banna' hadden gevonden, deden iets voorzichtiger, want als je van dat spul geen maag-zweer krijgt dan weten wij het ook niet meer! We hebben erg genoten met onze Lao-vriendjes, al heb ik stiekem af en toe wel wat waterbuffel vlees wat ik niet weggekauwt kreeg door de houten vloer heen gedropt. Je blijft kauwen...
Na Muang Ngoi Neua zijn we met de boot naar Nong Kiaw gegaan. Daar hebben we een dag een fiets gehuurd en zijn naar een grot gefietst. In deze grot schuilden de mensen uit het dorp tijdens de 'Geheime oorlog' toen Amerika het land plat bombadeerde omdat men tegen de opkomst van het communisme was. De grot was groot en misterieus. Er waren verder geen bezoekers en dus hebben we ons heerlijk uitgeleefd met prachtige liederen fluitend in de grot van 'Alles kan een mens gelukkig maken' tot 'Kill Bill', want fluiten in een grot is door de echo bijzonder mooi! We vervolgden onze weg op de fiets richting de waterval, maar de zwarte wolkendek deden ons beslissen om vroegtijdig om te keren. Terug fietsend door een dorpje zagen we opeens kinderen met 2 kleine uiltjes ronddolen. Voor deze nobelle diertjes stopten we natuurlijk wel even! De kinderen kwamen meteen naar ons toe en we kregen de 2 uiltjes op onze handen gezet. Wat een wijze, mooie vogels! Hierna begon het, zoals we al voorspeld hadden, een beetje te spetteren. We waren het dorpje al weer uit gefietst en nu was er alleen maar weg, heuvels en ah, ja, daar op de heuvel was een dakje waar we onder konden schuilen! Het stond midden in een boerentuintje. We waren net op tijd onder het dakje toen het echt goed begon te plensen. Een boer en een boerin die op het land aan het werk waren kwamen ook schuilen. Ze stookten een vuurtje op om de lunch voor te bereiden. De lunch bestond uit plakrijst, een kikker en insecten die leken op een wesp ter grote van 2 bij 5 centimeter. De insecten werden aan een stokje geregen en werden boven het vuur gelegt. En waar we bang voor waren gebeurde... Ze boden ons hun smakelijke hapje aan. Misschien omdat wij ze ook van onze gebolde koekjes hadden gegeven...? Na een goede observatie hoe ze deze insecten oppeuzelden, durfden we het aan. Eerlijk gezegt, het smaakte niet heel slecht! Vooral het buitenkantje, die was zo lekker krokant van de barbeque! Maar het idee... De kikker hebben we dan ook afgeslagen, maar de boer at hem helemaal op! Dit is dus een echte Lao-maaltijd??? Jummie!
Nu ik dit schrijf zitten we in Luang Prabang. Luang Prabang was vroeger een koloniale stad en er staan dan ook een heleboel mooie, grote, statige huizen. Je kan er heerlijk stokbrood met Camamber eten (ik ben nog op zoek naar de boursin...) en echte Franse wijn drinken, helaas kost dat wel een hoop kippetjes...

We zullen ons dus wel vermaken in Luang Prabang :).


In Chiang Mai hebben wij niet zoveel foto's gemaakt. Maar hier toch eentje; In het park genietend van het fruit.


Na Chiang Mai door naar Pai, waar we meteen een scooter huurde. Alle helmen waren te klein voor Meinte, maar met zo'n hoofd is er toch geen redden aan.


Alhoewel.. Een zonnebril doet al wonderen :)


Het regende dus we hadden de poncho weer ns uit de tas gehaald, zeer effectief op een scooter.


1 van de plaatjes onderweg, erg mooie omgeving.






Dit is de Mekong, foto vanuit Thailand, aan de overkant Loas.


Het kodak moment bij de 'grensovergang'


Aan de overkant het nodige papierwerk invullen. En geld wisselen natuurlijk. Wel je tijd nemen natuurlijk, zodat er op een gegeven moment een Engelsman zuchtend en steunend achter je staat, hoe komisch. Uiteindelijk gaf ie het maar op geloof ik, aangezien we er rustig de tijd voor namen(de wisselman was begonnen met perongeluk 2000 bhat te weinig te tellen, daarna wilde ik zeker zijn dat de 2 miljoen+ kippetjes ook echt 2 miljoen+ kippetjes waren)


In Laos! Rechts de Mekong.


Onderweg met de bus van Luang Nam Tha naar Udomxai (vanuit het grensplaatsje zijn we naar Luang Nam Tha gegaan, aangezien onze dolle chauffeur zo hard reed dat ie 2 uur eerder aankwam dan gepland, konden we mooi nog een bus pakken)






In Udomxai helemaal geen foto's gemaakt, want de volgende dag alweer richting Muang Khua. Bij de bus verkochten ze sticky rice in een bamboe iets met bepaalde zoetige kruiden, erg lekker.


In Muang Khua.


Niet lang want de volgende dag met de boot richting Nong Khiaw. Na 4 uur kwamen we aan in Mguan Ngoi Neua, wat er zo mooi uitzag dat we daar maar zijn uitgestapt.


Onderweg kocht de bootman nog snel wat vissen van de vissers op de rivier, toch nog wat centjes bijverdienen.


Uitzicht vanaf Muang Ngoi Nua


En het dorpje zelf (1 straat)


Zonsondergang vanaf guesthouse gezien.


Het zou die avond erg gaan stormen, de wolken bouwden zich al flink op.


Volgende dag wandelen richting grot


Mooi zo midden in de jungle. Het water wat uit de grot kwam was ijskoud, terwijl de rivier zelf een soort vieze lauwheid had.


En de nodige spin


Bij de grot zelf.


Richting het dorp over rijstvelden waar waterbuffels afvragen waar die gekke 'falang' nu weer heen gaan.


Bij de ceremonie in het dorp, touwtjes om de polsen binden voor geluk voor het komende schooljaar.



Tijdens het eten en drinken. Er zaten daar ook 2 Nederlanders die 3 maanden lang Engelse les aan die school ging geven. De Nederlandse vrouw had voor de grap 'Lao Lao' (een soort pure alcohol, heel sterk) in een Laos beer fles gedaan. De man tegenover ons, die al flink bezopen was, dronk nietsvermoedende een hele glas Lao Lao op, waarna hij spontaan naar de railling rende om over te geven, haha, arme man.


Het dorpje zelf.


Bij het dorp, op de terugweg.


Meinte met de lokale huiskat.


Aangekomen in Nong Khiaw, de boottoch ernaartoe en bij aankomst was vergezeld met een enorme stortbui.


De rivier vanwaar we naar Nong Khiaw zijn gekomen


De brug over de rivier.


Zonsondergang bij Nong Khiaw.


Baldadig als we zijn, hebben we op die dag besloten 1 of ander vaag pad langs de rivier te volgen. Na een uur wandelen bleek er een blok modder aan onze schoenen te hangen. Toen de begroeiing te dicht werd en er teveel bloedzuigers waren, besloten we maar terug te lopen om vervolgens met de fiets langs de autobahn naar de grotten en waterval te gaan.


In de grot. Zeer mooie akoestiek.





Vanaf de grot richting waterval waar we deze uiltjes mochten vasthouden.




Onderweg geschuild in een hutje waar deze man en zijn vrouw ook aan het schuilen waren voor de regen.


En waar prompt een waar feestmaal werd bereid.


Wat uiteraard niet afgeslagen werd. Yum!


Luang Prabang, het Cochin van Laos.