Retourtje Azië: april 2007

Boven het kaartje van grofweg de trekking die we gedaan hebben. Het circuit word tegen de klok in gelopen, je begint in Besisahar, gaat richting de Thorung La pas en dan weer richting het zuiden. Het enige verschil met dit kaartje is dat ik vanaf Tatopani ben afgeslagen om richting Beni(staat niet op de kaart) te gaan en daar de bus te pakken naar Pokhara. Hierdoor skip je Poon Hill, 1 van de touristische hoogtepunten van Nepal, maar ik moet ook wat van bewaren voor de volgende trip naar Nepal, nietwaar? :) (en ik miste mn vriendinnetje een beetje en aangezien elk van de 10 belpogingen keer op keer mislukte...)

De eerste 6 dagen is al door Melissa omschreven, dus ik begin bij Ongre (bij het vliegveld, 2 uur voor Manang). Dit was de dag voor Melissa vloog en om ticket te regelen die volgende ochtend en afscheid te nemen besloten om in Ongre een avondje te blijven. Normaal gezien moet je in Manang 2 nachten blijven(om te acclimatiseren), maar om daar 1 nacht van te maken heb ik besloten om met Ram(onze drager/gids) even snel naar Manang op en neer te gaan. Na een sprintje van 2 uur kwamen we in een erg mooi gebied, welke al best wel woestijnachtig overkwam en waar heuvels helemaal geerodeerd waren door de constante, venijnige, wind die door de riviervlakte van de Marsyangdi werd geduwd.

In Manang wat gelunched, en met de westerse dokters gebabbeld(2 vrijwilligers die daar de post bemannen en ook praatjes doen over hoogteziekte). Nog over Melissa gehad, maar diarree en maagproblematiek is altijd lastig, wel adviseerde ze wat goede klinieken in Kathmandu en was superaardig vrouwtje, ze gaf nog wat lekker brood mee, omdat ik vertelde dat Melissa geen rijst meer kon zien en daarna zijn we weer teruggesprint.

De dag erna Melissa uitgezwaaid op het vliegveld(letterlijk op het vliegveld, je kon gewoon op de landingsbaan rondrennen als je wilde). Daarna weer teruggegaan naar Manang op een route die ik inmiddels al uit mn hoofd kende ;). Daar Melissa gebeld en zowaar aan de lijn gekregen(het zou de eerste en de laatste gelukte poging zijn). Mijn dilemma was op dat moment of ik de lezing over hoogteziekte wilde volgen of een acclimatisatietrip(dit is dat je wat hoger klimt, een uurtje blijft en weer teruggaat) wilde doen. Maar 1 tripje kon ik nog wel doen, als ik snel was en op tijd zijn voor de lezing. Dus optimistisch, zonder water of tas of warme kleding sjeesde ik de 'berg' op en merkte ik na het lopen dat wat water wel handig was geweest. Gelukkig onderweg een Israelisch koppeltje ontmoet die we al kende en die bood me spontaan water aan(die dachten ook, wat doet die gek zonder tas en zonder jas). Daarna verder geklimt en uiteindelijk aangekomen. Het beviel me eigenlijk hoe goed ik de hoogte trok, want ook op dit punt(3900m) had ik helemaal geen last, snel afkloppen natuurlijk(wat uiteindelijk niet zou helpen, maar dat merkte ik bij Thorung Pedi pas). Een beetje geouehoerd en wat hot lemon gedronken. Het weer begon wat dicht te trekken, maar ben toch nog even gebleven om van het langzaam dichttrekkende uitzicht te genieten. Op een gegeven moment was het 2 uur en werd het tijd om terug te gaan(de lezing was om 3 uur). Op dat moment bouwden de donderwolken zich echt goed op en begon een harde koude wind te waaien. Omdat ik geen verkoudheid wilde ben ik toen maar als een gek naar beneden gerend, waarbij ik wonder boven wonder niet uit ben gegleden. Koud en verlept kwam ik aan in Manang, net op tijd want toen brak de bui pas echt goed los.

Hier naar de lezing geweest over AMS(acute mountain sickness, of hoogteziekte). Van wat ik begrepen heb is hoogteziekte vooral gerelateerd aan de lagere luchtdruk(en dus lager zuurstofgehalte) die aanwezig is als je hoger komt (in Manang is dit 68% van de lucht die normaal op zeeniveau aanwezig is). Hierdoor krijgt je lichaam allemaal seintjes door dat er meer zuurstof moet komen. Je gaat sneller en dieper ademhalen en je word veel sneller moe. Maar ook zetten je bloedvaten uit om meer bloed(en dus zuurstof) te kunnen transporteren. Dit is allemaal niet zo'n ramp, maar als het zuurstofgehalte te snel omlaag gaat(dus als je te snel omhoog gaat), dan zetten je bloedvaten sneller uit waardoor de boel een beetje gaat lekken. De bloedvaten lekken langzaam vocht en dit hoopt zich onder meer op in de hersenen en/of in de longen. Hier word het heel ernstig want vocht in je hoofd is niet zo lekker, aangezien je daar barstende hoofdpijn van krijgt, maar uiteindelijk ook dood van kan gaan, idem dito met vocht in de longen, waar je pijn in je borst van krijgt en uiteindelijk bloed begint te hoesten. Fijn om te weten! :)

Na Manang gingen we richting Yak Kharka. Omdat je maar rond de 400m per dag mag stijgen ga je dus niet in 1 keer door naar Thorung Pedi, maar blijf je dus een nachtje in Yak Kharka(waar, zoals de naam zich laat raden, heel veel Yaks zijn). Dit duurt zo'n 3 uur, dus al met al een heel kort dagje, onderweg heel vaak het gedonder gehoord van sneeuwlawines in de verte. Ik deed het wel heel rustig aan want begon na het horrorverhaal van de voorgaande dag toch wat (te) veel op mn lichaam te letten. Mn borstkas ging een beetje pijn doen en kreeg lichte hoofdpijn. Allemaal een beetje fantoompijntjes, alhoewel de hoofdpijn wat langer bleef dan ik zou willen. Weer een acclimatisatietrip gedaan (naar Leder, welke wel op de kaart staat) en nog steeds hoofdpijn. Nu was ik in Manang een groepje Singaporezen (medicijnstudenten) tegen gekomen en na m'n verhaal(hoofdpijn, misschien avondje extra blijven enz.) in Yak Kharka die avond vroegen ze of ik Diamox slikte(helpt tegen hoogteziekte). Natuurlijk niet, want Diamox was 'controversieel' volgens m'n guidebook. 'No way man, are you crazy, take some now!' en prompt haalden ze wat pillen uit de buidel en gaven me een setje. Dus na veeeeeeeeeeel knoflook en hot lemon(volgens de volksmond DE remedie tegen hoogteziekte) was ik nu dus ook gewapend met Diamox.

De volgende ochtend voelde ik me eigenlijk wel goed, dus toch maar richting Thorung Pedi gegaan(of Phedi op de kaart). Hier ging het landschap steeds meer en meer op een maanlandschap lijken, wat ik eigenlijk wel cool vond. Halverwege kom je op een soort heuveltje waar je wat hot lemon kan drinken. Deze ligt hoger dan Phedi zelf en toen ik daar was en mij goed voelde dacht ik ook; Wat nou hoogteziekte, fabeltjes! Hatsa, vol goede moed, en na 10 keer op hout afgeklopt te hebben ging ik verder (wel heeeeel langzaam en Ram die zich zorgen maakte of er nog wel hotelkamers zouden zijn vanwege de drukte, snelde alvast vooruit om 1 te reserveren). Hier kwam je op heuvels waar heel veel landverschuivingen voorkwamen en je dus best uit moest kijken (ook omdat je niet op een pad loopt maar meer een ophoping van naar beneden geschoven stenen die allemaal een beetje losjes onder de voeten liggen). En hier ging het uiteraard(goede timing!) helemaal mis. Ik had nog niet echt hoofdpijn, maar begon enorm duizelig te worden, hierdoor struikelde ik van de ene naar de andere steen en strompelde als een dronkenman over het pad. Ik dacht al een beetje aan ff teruggaan naar Yak Kharka, want op zich ging het bijzonder slecht, maar ik zag Thorung Pedi al in de verte liggen. Na wat rusten probeerde ik weer verder en zorgde er vooral voor niet mijn hoofd te bewegen en alleen op het pad voor me te letten (zodra ik rondkeek werd ik duizelig en zag ik sterretjes). Na dit gelanterfant kwam ik eindelijk in de buurt, maar de laatste paar stappen waren zo moeilijk. Ik voelde een golf van misselijkheid over mij heen komen en begon half te kokhalzen. Al strompelend kwam ik eindelijk bij de laatste trap voor de poort en na nog wat stappen kon ik op een steen zitten, waar Ram ook al stond. 'Thorung fucking Phedi' zei ik en vertelde over mn misselijkheid enzo. Hij vertelde dat hij ook wel last had, dus prompt begonnen we hele liters hot lemon naar binnen te werken. Een andere Israelier drukte me op het hart dat dit toch wel halfernstige symptomen van hoogteziekte is en dat ik wellicht terug zou moeten, motivatieprikkel! Ik schreef wel in mn boekje dat ik hoe dan ook(want ik ben zo een lamzak, als het al een beetje beter gaat wil ik weer door, wat niet handig is) een dag extra in Phedi zou blijven en zowiezo als het niet binnen een paar uur beter ging dat ik alsnog terug naar Yak Kharka zou gaan (om vanaf daar weer opnieuw proberen, want ik moest en zou die Thorung La over). Ik was nog een hele tijd misselijk, maar na knoflooksoep,knoflookuiomelet en nog een pot hot lemon ging het langzaam beter. Wel bleef de duizeligheid, maar besloot niet terug te gaan naar Yak Kharka. M'n dag gevuld met kaarten, lezen, en heel veel eten en nog meer drinken (zo een 6 liter per dag, blehh). Het begon wat te sneeuwen en ijzig te worden, en vooral heeel heeel erg koud. Die avond sliep ik met 1 broek,2 paar sokken, 1 kortemouwenshirt, 2 langemouwen shirts, 1 fleecejack en 2 slaapzakken in elkaar!

Die volgende dag begon goed, dronk wat thee, at wat knoflooksoep en sprak met Ram af om te proberen 'High camp' te lopen vandaag. High camp ligt ook binnen Thorung Pedi(wat letterlijk de 'basis' van Thorung, ofwel de Thorung La pas betekende), maar ligt een paar honderd meter hoger. Het begon goed, maar nog niet eens halverwege was ik weer zo kapot, misselijk en duizelig dat ik op moest geven(ik hoorde van een Israelier dat ie de 1ste poging ook op moest geven, dat het helemaal zwart voor zn ogen werd en even niets meer kon zien). Bedroefd zat ik weer in de kantine van Thorung Pedi, een beetje depressed te worden en denkende aan opgeven. Ik besloot nog meer knoflooksoep te eten (het zouden uiteindelijk 4 grote kommen worden die dag) en nog meer hot lemon te drinken. Na een opbeurend gesprek met een Nieuw Zeelander (oh, you'll be fine, bleef ie maar zeggen) begon het langzaamaan wat beter te gaan. Helemaal optimistisch ging ik wederom met Ram proberen naar High Camp te gaan. Nu was het al 3 uur in de middag geweest, dus het weer trok helemaal dicht en begon wat te sneeuwen. Langzaamaan gingen we naar boven. Het ging dit keer een stuk beter, maar weer voelde ik die misselijkheid opkomen. Besloot heel lang halverwege te rusten, waar ik de Nieuwzeelander ook weer tegen kwam. Na een kwartier lang diep ademhalen begonnen we weer, maar heeeeel langzaam dit keer, echt, je loopt in slow-motion. Stap-ademin,stap-ademuit, etc. etc. De truuk is uiteindelijk om je ritme met lopen en ademhalen goed te krijgen. Want voor je gevoel kan je een stuk sneller lopen, maar dan krijg je weer een oplawaaier van je lichaam, die je dwingt het rustiger aan te doen. 'Slow walking, less resting!' was devies van Ram en dat heeft me goed geholpen. Want rusten werkt op zich wel, maar elke keer als je weer begint moet je je ritme opnieuw vinden en dat kost erg veel energie. Uiteindelijk High camp gehaald(wat niet meer is dan 1 lodge waar sommigen overnachten) en ik was zo blij, overtuigd dat ik het wel kon halen. Ram zei ook dat dit het moeilijkste stuk was richting Thorung La, maar dat moest ik eerst zien en dan geloven. Ik zat wel de hele tijd Ram te stoken dat we Thorung La naar Muktinath (de afdaling van de pas naar het eerste dorpje waar je gaat slapen) toch makkelijk in 3 uur konden doen. 'Ok, let's practise!' en daar gingen we dan, na wederom een litertje hot lemon in high camp te hebben gedronken, terug richting Thorung pedi base camp, al rennend, haha. Nog nooit zo'n lol gehad. En best nuttig, want het begon hard te sneeuwen en wilde op tijd terug zijn om vroeg naar bed te gaan. Uiteindelijk de afdaling in iets over een halfuur gedaan(omhoog koste me over de 2 uur). Maar wel helemaal kapot, maar toch tevreden :).

De volgende ochtend stonden we om 4 uur sochtends op. Wel had ik ochtendmisselijkheid, dus dat baarde wat zorgen, maar verder had ik goede moed er in. Er waren ook al mensen om 3 uur sochtends weg gegaan die ochtend, om langzaam aan te kunnen doen (thorung pedi-thorung la-muktinath neemt voor mensen gemiddeld 10 uur in beslag). Een groep van die mensen zag ik terugkomen. 1 van de meiden van die groep werd gedragen door de porter, helemaal kapot en ze zag er echt niet goed uit. Ik vroeg aan een andere vrouw uit die groep of t met haar zelf dan wel goed ging 'Yes, yes', zei ze gefrustreerd,'I told them to take it easy, take a rest, but nono, they continued and look now what happened'.. Niet echt hoopvol, maar wel weer de les dat je omhoog naar de pas echt heeeeeeeel heeeeel erg langzaam aan moet doen.

Richting omhoog naar High camp was weer erg zwaar en was ook blij om weer aan te komen. Iedereen zat aan de hot lemon elkaar moed in te spreken in kijken bij elkaar hoe het gaat. Ik zei tegen Ram dat ik geen hot lemon meer kon zien en ben vanaf daar alleen maar water gaan drinken. Toch onthield ik wat Ram zei over dat dat stuk het zwaarste stuk was en uiteindelijk klopte dat ook, de rest ging relatief gezien vrij goed. Niet zo lang zulke steile stukken, wat echt wel uitmaakt op die hoogte (50% is het zuurstofgehalte hier, dus dat merk je wel). Halverwege was er weer een theehuisje. Hier was ik DOLBLIJ, want ik zat op de helft!(hier had ik ook extra water gekocht waar uiteindelijk een beetje kerosine in zat, maar toen had ik al een liter op, handig :))

Wat er ook gebeurde, ik ging over die pas heen, wooohoooo! Snel wat koekjes en muesliachtige dingen gegeten voor wat energie en toen weer verder gegaan. Heel langzaam uiteraard en om me heen kijkend(wat goed ging, werd er niet meer duizelig van). Zo'n mooie omgeving! Je staat echt helemaal tussen de bergen, je loopt door de sneeuw heen en het enige geluid wat je hoord is de krakende sneeuw onder je voeten en je op hyperventilatie lijkende geadem. Heel bizar ook, achteraf kan ik ook niet geloven dat ik daar heb gelopen. Erg bijzonder. Na nog wat omhoog gaan kwamen we eindelijk op de pas, de Thorung La! De grootste pas ter wereld en 1 van de hoogste(600m hoger dan de hoogste berg in west-europa ;)). Na nog anderhalf uur gelopen te hebben over heuvelachtige maanomgeving met sneeuw (elke keer denkend dat je er bijna bent) zag ik eindelijk de vlaggetjes in de verte; het eikpunt voor het hoogste punt van die pas, de climax en letterlijke hoogtepunt van de trek. Eenmaal aangekomen stond er een groep mensen een beetje uit te hijgen en genietend van de omgeving (het begon langzaam dicht te trekken wel, na 10 uur sochtends schijnt dat standaard te zijn op die pas). Zelfs de jongen die de blackout had gehad zag ik daar zitten. Ook bleek het hoogste punt helemaal niet het hoogste punt, aangezien je door iets hogere heuveltjes werd omringd, maar waarschijnlijk bedoelden ze het hoogste punt van het wandelpad op die pas ;).

Na wat genieten, gefilosofeer en gefotografeer gingen we weer op weg, want het weer begon echt slechter te worden. Aangezien ik Ram dus al meerdere malen had gestookt met dat we richting Muktinath gingen rennen, was dat precies datgene wat hij ging doen! Halfrennend stormden we naar beneden, ik volgend (euforie geeft je nog wat extra energie). En snel daalden we het 1600m hoogteverschil tussen Thorung La en Muktinath. Halverwege was ik kapot en hield ik het niet meer bij, mn lichaam was oververhit aan het raken en m'n knieen helemaal kaput. De rest van de afdaling naar het theehuis(halverwege naar Muktinath) heb ik echt half gestrompeld/gelopen. Bij het theehuis vroegen touristen hoe het met me ging, die hadden me een stuk zien strompelen natuurlijk. Na een theetje gingen we verder, de rest was gelukkig redelijk vlak. In Muktinath aangekomen bleek dat ik er 3enhalf uur over had gedaan inclusief de theepauze, toch redelijk in de buurt met wat ik met Ram aan het grappen was ;). Wel was ik helemaal kapot en heb ik meteen gezondigd in het hostel; Een spaghetti bolognese met yakvlees. Na meerdere bevestigingen van de ober dat ik er niet aan dood zou gaan, lekker gegeten en niet lang daarna in mn bedje gekropen, iniedergeval een dag om nooit te vergeten..

De 4 dagen daarna zijn we vooral gesprint richting Pokhara, haha. Van Muktinath naar Jomsom, toen naar Ghasa, daarna Tatopani toen Beni en daarna Pokhara. Het stuk van Muktinath naar Jomsom was supermooi en de rest leek veel op het gebied vooor Manang, bij het begin van de trek. Ik was vooral bezig met indrukken verwerken en terug te gaan richting m'n vriendinnetje.. Wat je vanaf Besisahar(beginpunt van de trek) naar Thorung la deed was de Marsyangdi volgen tot zijn bron, daarna begon je halverwege de Khali Kandaki te volgen(diepste vallei ter wereld). Die 4 dagen waren allemaal erg leuk en de langste dag van de trek was toen we van Jomson naar Ghasa gingen (8 uur gelopen), maar wat me vooral is bijgebleven van de trek was het eerste stuk en de Thorung la. Want zoals iemand zei, there are two things you will never forget; India and the Thorung La. En zo is het maar net.

En dan nu wat fotooooo's :)

Op de bus naar Besisahar. Ik moest op de bus he, had niet echt keuze, behoorlijk houten reet van gekregen.

Ngadi, het eerste dorpje, bezwete sokken uit laten ademen in de wind.

Mooi uitzicht, nu nog midden in de heuvels.

Die avond begon het hard te stormen, hier zie je Melissa schrijven in de reflectie van het raam.

Achter wat andere porters afdalen. Leuk is dat, een heuvel afdalen die je zonet met veel moeite hebt beklommen, voelt zo fijn nutteloos :)

Veel bloemenspul en watervallen onderweg. Het is de bloeiperiode. Natuurlijk merk je dat vooral rond de Rhodondenderon 'forests' rond Poon Hill, maar dat skipt Meinte natuurlijk gewoon....

Dit was in Jagat, waar Melissa wederom aan het schrijven is :). Naast ons, ertussen dunne houten plankjes, was het toilet. Iedere plas en elke drol van dat hotel hebben we die avond langs horen komen.

De lichtval in de heuvels en bergen bij zonsopgang is bijzonder mooi.

Een typische brug zoals je die veel ziet, erg stevig maar wel wiebelend. Vooral als je samen met een horde ezels eroverheen gaat... 1 van de bruggen had niet echt een zijkant waar je tegen aan kunt vallen, daar is onlangs een Nepalees overleden die door een ezel van die brug is afgemieterd.. Les 1 bij het trekken; Laat altijd de ezels voorgaan, die beesten snappen wel dat ze zelf aan de kant moeten als er een jopie uit Nederland in de weg staat, maar ze houden geen rekening met die gasfles die ze meedragen, waardoor je dus als je niet oplet door de baggage word omgekukeld.

Ja wie zou dat poppetje in de verte nou zijn :). Nog meer in de verte zagen we al met sneeuw bedekte bergtopjes.

Af en toe, omdat het water zo laag stond, kon je gewoon op de oever van de rivier lopen, wat een heel hoop geklim scheelt.

In de verte Dharapani.

Richting Chame met wat volk, met de dag werd de omgeving mooier en mooier waardoor je bijna niets van je vermoeidheid of de blaren merkte.

Hutje.

Melissa werd ziek :( Voor Chame naar een healthpost gegaan die een hele berg antibiotica meegaf, samen met 40 zakjes ors. De dokter wilde dat er 4 liter ors(zout/suiker oplossing in water, supervies) gedronken zou worden. Nou, als je daar niet misselijk van word...

Zonsopgang bij een prayer wall. Een prayer wall is gevuld met kleine cilinders die je rond kunt draaien. Op de cilinders is vaak 'om mani padne hum' gegraveerd. Het brengt geluk als je de cilinders ronddraait en dat is dus exact wat ik tot de Thorung La elke keer heb gedaan.

Onze Ram kijkt weer eens ernstig in de verte, die rode muts had ie bij 30 graden celcius ook gewoon op overigens.

Om mani padni hum, maar dan op een steen gegraveerd, met daarnaast de communistische vlag van de Maoisten, die je in vele dorpen zou zien.

Onderweg naar Pisang komen we het eerste moment tegen dat we over sneeuw moeten lopen om het pad te volgen, coool!

Als je een western film ziet, met een niets meer dan droge bosjes die wegwaaien in de wind en een cowboy die om een hoekje kijkt, dat is een beetje hoe Pisang is, winderig, koud, verlaten en spookachtig. Zeer deprimerende omgeving en het is hier dat Melissa echt besluit terug te vliegen.

De zonsopgang is echter wel mooi, maar we besluiten snel weg te gaan richting vliegveld.

En die komt na een paar uur lopen in zicht, als je goed kijkt op de foto zie je het zanderige vliegveldje in de verte.

Terugblik op mount Pisang.

Nu melissa in Ongre wat aant liggen is van ziek zijn, gaan ik en Ram richting Manang, om snel een soort acclimatisatierondje te doen. Onderweg komt Annapurna 2(of 3) goed in beeld, met natuurlijk een poserende Ram, die zonder tas nog tien keer sneller ging.

Afscheid. Het begint al kouder te worden dus heb mn muts en jas al aan. Ennuh die bril is natuurlijk errug cool, haha, maar vooral tegen sneeuwblindheid, wat nog wel ns voorkomt onderweg naar thorung la.

Na vertraging komt het vliegtuig eindelijk aan. Hij remt, mensen en baggage word eruitgetiefd, mensen stappen in en hij gaat weer, het hele proces tussen landen en opstijgen duurde ongeveer 5 minuten.

En daar ging ie weer.

De brug bij Braka, dichtbij Manang (voor Lonely Planet Nepal eigenaars, deze brug staat ook in het boek op de foto)

Manang, gefotografeerd vanaf het acclimatisatiepunt.

Meer.

Gletsjer bij Annapurna 2 (of 3, of hij heet echt helemaal anders :))

Langzaam begint het weer een beetje slechter te worden en ren ik naar beneden.

Volgende ochtend.

Terugblik richting Yak Kharka, in de verte Manang.

Vallei onderweg naar Yak Kharka.

In de verte, Yak Kharka.

Richting Leder, acclimatisatierondje. Terugblik op Yak Kharka met in de verte de Annapurna(2 of 3 of 4 of 5, ik weet het niet) of Gangapurna.

En de Yak natuurlijk

Dit is bij het theehuisje richting Thorung Pedi, halverwege.

Terugblik op het laatste stuk naar Thorung Pedi(waar ik al best wel ziek was).

Thorung Pedi, base camp, waar we met zn allen overnachten (Thorung Pedi is niet meer dan 2 lodges)

De volgende ochtend, de dag dat ik extra moest blijven, helemaal in mn eentje depri hot lemon drinken. Later bleek overigens dat er nog anderen waren blijven steken, maar die stonden wat later op.

Richting High camp.

Richting High camp. En zelfs hier kraaien! Die beesten overleven ook overal (tenzij het geen kraaien zijn natuurlijk, maar het verschil wist ik op dat moment even niet).

High camp in zicht! En ja, dat is iemand met een mountainbike, die gekken had je er ook tussen zitten :).

High camp, en beetje sneeuwstormpje.

De volgende ochtend, weer richting high camp, dit keer met als bestemming Thorung La!

Het uitzicht word met elke stap adembenemender.

En zo liep je ook hele stukken door de sneeuw.

Halverwege! Hier zo blij. Jammer dat deze toko mij dat met kerosine vervuild water heeft verkocht..

wow!

Meinte Blij!

Thorung la! Grote pas he.

Op het punt boven het hoogste punt :)

Bij het officieel hoogste punt.

Hier dus, bij het bord.

En daarna weer snel verder, in de verte, heeel in de verte, Muktinath.

Dit gebied heet Mustang en het schijnt heel erg op Tibet te lijken, hier ga je heel stijl naar beneden.

En zo ziet mn hoofd eruit na een te snelle afdaling.

Huisje bij Mustang, van Muktinath richting Jomsom

Dit is een foto richting het Noorden. Het gebied na die heuvel was tot 1992 streng verboden. Nu kun je er heen voor 70 dollar per dag (later zou ik een Duitser spreken die het had gedaan, die kon alleen maar vertellen over the wonderfully shaped rocks in de woestijnomgeving, nou tof joh! Haha, ik ben m een beetje aant afzeiken want die avond in Jomson heeft die hele duitste crew het hele hotel wakker gehouden tot midden in de nacht met de viering van het einde van de trek...)

Terugblik op Thorung Peak, de bergpunt dichtbij Thorung La.

Dat zigzaggende weggetje leid uiteindelijk naar de 'around Dhaulagiri', 1 van de gevaarlijkste treks in Nepal. Ram zei dat ie m een keer gedaan had en porters had zien overlijden...