Een kwartiertje verder
Hallooo!
Op het moment zijn we net aangekomen in Lumbini, Nepal(het is hier een kwartier later dan India)! Maar daar schrijven we nog wel over, eerst de laatste paar dagen(weken) in India, te weten, stukje Jodhpur, daarna het vredige Pushkar, het erg luie Agra en het -zeer- indrukwekkende Varanassi.
Jodhpur:
Het leukste aan jodhpur was het guesthouse, nu zegt dat iets over Jodhpur, maar ook iets over het guesthouse, maar nu eerst het positieve. Jodhpur is zeer fotogeniek en als je vanaf het fort over de stad heen kijkt is geweldig. De desbetreffende dag dat we naar het fort waren gewandeld, stond de muziek ergens heel hard aan en zag je de halve stad op het dak dansen en gek doen, zwaaien, lachen, echt prachtig. Nu zat je natuurlijk een paar minuten in vreedzaamheid met z'n twee voordat er een indier naast je staat te urineren en waarna een ander naast je gaat zitten; 'Country, name,which guesthouse?' en daarna luidkeels begint te zingen, ik weet niet, op dat moment had ik daar net even geen zin in. Nou ja. De stad verder ook, even lopen kost gewoon energie, sterker nog, na een kwartier lopen was je op, behalve de bendes starende mannen(in de trein naar jodphur was het erg;zie vorige post, maar in de stad zelf viel ook op dat het erger was dan in de rest van Rajasthan), werd je constant lastiggevallen door groepjes kinderen die schoolpen,chocolate of one rupee wilden. En geen arme kinderen ofzo, maarja. Op zich boeit het ook niet(voordat ik helemaal als een poor spoiled little rich kid ga klinken), maar we hadden zoiets van, even lekker chillen in het guesthouse!
Het guesthouse was heel bijzonder, het werd namelijk alleen maar gerund door vrouwen(en dat merkt je in de hygiene van de kamers kan ik zeggen)! En de baas was zelfs vrouw. In India is dat volgens mij echt heel erg zeldzaam. Zaffron heette de vrouw en je snapte ook, ja hoe zeg je dat, het was echt een pittig vechtertje, viel niet mee te spotten, wat ook nodig is denk ik. Maar wel heel vriendelijk en warm en heel tof. 1 van haar grote geneugtes in haar rol als gastvrouw was iedere tourist diep te vernederen in het schaakspel. Zo ook ik. Drie maal heb ik gespeeld, drie maal ben ik vernederd. 'Please don't cry in your room, ok?' zei ze dan, al lachende. Sindsdien heb ik de edele taak ondernomen om het spel meer meester te worden en zodoende probeer ik op plekken wat meer te schaken (in Pushkar 2 keer gewonnen van de eigenaar, hoera!). Het eten was ook subliem en lekkere sterke koffie en hele vriendelijke mensen, heerlijk guesthousje, de reden dat we er ook 4 dagen zijn gebleven, even rusten.
Oh en! Een andere positieve noot; Met het opsturen van nog een pakketje richting holland gingen we naar het postkantoor met een rij, nou dat had echt minstens 5 uur geduurd. Beetje bij zo een postman vriendelijk doen en vragen waar ik een parcel op kon sturen(wist ik natuurlijk al), daarna moeilijk en zielig naar de rij kijken waarna de man zei, loop maar even om! Daarna een andere man, die ons weer in de rij wilde sturen, maar uiteindelijk na de zielige hulpeloze onwetende maar toch nieuwsgierige toerist hebben gespeeld kregen we het voor elkaar! 5 uur werd 2 minuten en de kaarten die we daar ook op de post hebben gedaan zijn de snelste die in Nederland zijn aangekomen. Daarna met de desbetreffende postman een masala chai (kruidenthee met melk) op straat gedronken, helaas wel weer achterdochtig worden van, zou ie nog wat willen of iets, maar alles prima en meteen weer wat dingen over India geleerd (schouderklop geven betekent; ik zoek ruzie met je, schouderklop en daarna een knijpje in de schouder is wel ok).
Na Jodhpur in de bus naar Pushkar, 5 uur duurde het.
Pushkar
Pushkar is een hindu pilgrimsplaats rond een heilig meer, midden in de woestijn. Zeer charmant en rustig en veel hippies en ons laatste plaatsje in Rajasthan. We hebben het erg leuk gehad in Pushkar. De eerste dag na aankomst kwamen we een Amerikaanse (ik schat rond de 24 of iets) tegen, dat gesprek ging ongeveer zo;
..
[ze zag dat ik wat suiker in m'n thee had gedaan]
'You know sugar, sugar is a poison to the body, actually sugar, like, yeah, sugar is probably the worst poison EVER'
...
'And salt, I really only eat Himalayan salt, it's the only good salt, it's all natural'
'You know, cause salt is like a ROCK, you actually EAT a rock (hier keek ze me aan alsof ze iets vertelde wat alleen zij wist, ik reageerde dus maar heel verbaasd)'
..hier vroeg ik wat het verschil was tussen gewone zout en 'Himalaya' zout.
'Well, it's like, normal salt is like all processed, it's been through a factory, with all these MACHINES(hier keek ze heel vies), and Himalayan salt, it's been there for AGES, it'ss soo natural. And it's like, SO good for you vibrations you know, your body vibrations (ik instemmend knikken, proberen m'n lach in te houden). It's sooo much better, yeah I only eat Himalayan salt.'
Nou ja, dat soort volk heb je dus heel veel in Pushkar, best komisch en ook wel schattig hoor, maar verder misschien ietsjes over the top hippie achtig. Verder in Pushkar een beetje geschaakt, wat rondgelopen, Melissa heeft nog twee dagen lang een zilversmid cursusje gevolgd(erg leuk), juwelen maken van zilver. En ik heb nog gepoogd een heuvel te beklimmen (ik kwam nog best ver, op mn slippertjes, maar op een gegeven moment zat ik onder de schrammen en hoorde ik wat ratelslang achtige geluiden, toen maar teruggegaan). Mooi uitzicht ook. Ook nog een beetje zelf gehennaat, ach pushkar was best geinig. De grap van de vrouwen daar was dat ze je een hand wilden geven, de hand vasthielden, snel henna op je hand deden en vervolgens natuurlijk een kleine donatie vroegen. Dit wisten wij gelukkig van te voren en zowiezo, Indiers geven nooit een hand, alleen als ze iets van toeristen willen, de groet is namaste en de handen tegen elkaar vouwen.
Na pushkar naar Agra! In de sleeperbus via Ajmer, duurde met overstappen zo'n 12 uur.
Agra
In Agra word gewaarschuwd voor veel hassle, maar 1 rickshaw driver die bij aankomst vriendelijk vraagt waar je heen wilt en dan ook nog eens een fatsoenlijke prijs opnoemt, ik weet niet, volgens mij was alle Agra hassle naar Jaisalmer verhuisd op het moment dat we er waren.
In Agra is geen kont te beleven. We wilden ook zo snel mogelijk weg, maar de treinen waren volgeboekt, een dagje langer wachten. Echt helemaal NIETS gedaan, behalve natuurlijk, jaja, de Taj Mahal bekeken(jeeeej!), het grote symbool van India. En de Taj is heel erg mooi, echt heel erg mooi. En we wilden eerst helemaal niet naar Agra, maar omdat iedereen zei, ja hij is heel erg mooi, toch maar gegaan. De entree is spotgoedkoop, voor Indiers (20 roepie), de entree voor buitenlanders is 750 roepie(!!!, ter vergelijking; hiervan kun je sleeperclass van het zuidelijkste puntje van India naar Delhi of verder reizen). Kun je voorstellen dat ze voor de eiffeltoren 1 euro aan de fransen vragen en 37,50 euro aan de rest van de wereldbevolking? En de grap is, de beroemde kanaaltjes waar de Taj zo mooi in gereflecteerd word was half leeg en modderachtig! Nu weet je meteen waar al dat geld eindigt(als de Taj door gebrek aan onderhoud over 10 jaar half instort zou het mij niets verbazen). Maar de Taj was zeker de moeite waard en als je ook wilt gaan, zeg gewoon dat je 15 bent, kun je gratis naar binnen, Indiers zien het verschil toch niet als je jonger bent dan 30 (een Canadese loog niet, maar mocht simpelweg niet in de rij staan 'Nononono, you're younger than 15, walk right through').
De Taj Mahal trouwens, en dat wist ik eerst ook niet, is een graftombe. Sjah Jahan(de keizer van het toenmalige rijkdom van de 'Mughal') was zo verdrietig over de dood van zijn favoriete vrouw(Mumtaz Mahal), dat hij de tombe liet bouwen(romantisch toch) en hij had heel veel geld, dus dat kwam mooi uit. Als je binnenstapt in de Taj kom je dus ook niet in een paleis of iets terecht, maar in een grote ronde kamer (waarin alle geluid heel gek rondzingt) waarbinnen de tombes staan van de desbetreffende vrouw en Sjah himself (eigenlijk nep tombes, de echte liggen in de kelder van de Taj). De tombe van de vrouw ligt precies in het midden, die van Sjah daarnaast, het enige element wat de perfecte symmetrie van de Taj breekt. Enfin, de Taj Mahal is denk ik het mooiste gebouw wat ik heb gezien, dus mocht je in de buurt van Agra zijn...
Na Agra een trein genomen naar Varanasi, in 3ac klasse (sjiek! in sleeper,waar iedereen in en uit kan lopen, worden op deze route nog weleens tassen van arme backpackers opengesneden, in 3ac kun je alleen met reservering binnenkomen en dat is, naast de kapotte airconditioning, het enige verschil tussen 300 roepi betalen en 700 roepi). Na een rit van 16 uur(4 uur vertraging) kwamen we aan.
Varanasi
Varanasi is heftig, indrukwekkend, mooi, rustgevend en bijzonder heilig. De stad zelf is net als elke andere stad, alleen drukker, viezer en ietsjes stoffiger. Wel kwamen we met de rickshaw van het station naar het hotel een noodlijdende man op een houten kar tegen. Nu vroeg ik mij op dat moment af of een ambulance niet sneller was, maar toen ik er wat langer over nadacht herrinerde ik me een stukje over dat mensen speciaal naar Varanasi komen om te sterven. Wanneer je sterft in deze stad word je namelijk in 1 keer verlost van de last van hergeboorte(normaal bereik je dit pas na heeeeel veel hergeboortes, sterven in Varanasi is dus erg voordelig), en bereik je in feite de hemel. Maar dat je iemand ziet en bedenk dat ie hier komt om te sterven, best raar.
Verder is Varanasi erg mooi gelegen zo langs de ganges, met al zijn tempels. En ook de oude stad wat langs de Ganges ligt, erg mooi. Benares (zoals varanassi vroeger heette) is swerelds oudste nog levende stad;
"Benares is older than history, older than tradition, older even than legend, and looks twice as old as all of them put together." -Mark Twain
Als je dus door de oude stad loopt, tussen de priegelige straatjes waar nog net drie mensen naast elkaar kunnen lopen, dan merk je dat het wel echt een hele oude stad is. En gewoon heel charmant om doorheen te lopen.
Wat Varanasi ook zo heftig maakt is de lijkenverbrandingen in het openbaar. Dit gebeurt bij de zogenaamde burning ghats (een ghat is zeg maar de toegang tot het water). Dit gaat de hele dag door en per dag worden er tientallen lijken verbrand. Dit zien is best heftig en echt aan wennen deed ik niet alhoewel je er na een paar keer makkelijker langsloopt, maar als je dan kijkt en je ziet een schouder langzaam zwart worden dan besef je ineens weer dat daar toch echt een lichaam op die brandstapel ligt. De lijken worden gelukkig wel in doeken gewikkeld.
Langs de ghats lopen naast vele sadhu's in het oranje(heilige mannen) ook veel bijna naakte mannen bedekt met een wit soort poeder. Later te horen gekregen dat dit poeder het as is van de verbrande lijken en dat er een aftakking van sadhu's is die zich dus bedekken met dit as.
De meeste sadhu's hebben dreadlocks en lange baarden en kleden zich allemaal in het oranje. Sadhu's hebben huis&haard verlaten om op hun spirituele zoektoch te gaan en zwerven door heel India, levend van aalmoezen. De oranje kleur staat voor de verwerping van het dagelijks bestaan in zoektocht naar 'moksha' ;de eerder genoemde bevrijding van reincarnatie. Nu denk ik heel pragmatisch dat zorgen dat je verbrand word in Varanasi na je dood toch een stuk makkelijker is, maar het Hinduisme is volgens mij erg ingewikkeld.
Varanasi is heel vredig en bijna alle sadhu's hebben een erg vriendelijk, oud, wijs gezicht. Simpelweg zittend langs de kant van de Ganges en mensen kijken vond ik 1 van de heerlijkste dingen in India. Op de 1 of andere manier kom je heel erg tot rust in deze stad, misschien omdat er geen verkeer in de oude binnenstad is, of omdat er allemaal heilige vibrations in de lucht hangen (alhoewel ik nu een beetje als de hippies in Pushkar begin te klinken). We hebben eigenlijk voornamelijk rondgelopen, gezeten en gekeken en meer hoefde ik ook niet te doen. Oh ja, nog wel in een bootje op de Ganges gezeten (en trouwens; ook even de tenen gedipt in de ganges zelf). Met een erg vriendelijke bootman die vroeg of we al in die tempel of dat fort waren geweest binnen Varanasi. We moesten hem vaak teleurstellen en dan lachte hij en schudde meewarig z'n hoofd, we zijn erg luie toeristen.
Varanasi was voor mij 1 van de mooiste en indrukwekkendste plek in India. Wel hadden we besloten na 4 dagen weer weg te gaan, richting Kushinagar ten noorden van Uttar Pradesh (provincie waarbinnen Agra en Varanasi ligt) te gaan. Op het laatste moment bedacht van, hey, wait a minute, waarom niet gewoon in 1 keer naar Nepal.
(*tromgeroffel*)......and so we did.
De reis naar Nepal
Eerst met de trein naar Gorakphur. Dat ging best goed. Het vervelendst was het wachten midden in de nacht(de trein ging half 1 snachts) op een trein die anderhalf uur te laat was midden tussen vriendelijk lachende mensen, maar ook dronken Indiers en 1 gestoorde Indier die luidruchtig zijn preek aan het houden was, volgens mij over al die rottoeristen die het land maar verpesten (hij wees elke keer vervaarlijk met zijn fles onze kant op, daarvoor had hij andere toeristen het halve station achtervolgd, de hele weg schreeuwend en zwaaiend met de lege fles). Enfin, de treinrit ging goed en in Gorakphur op zoek naar de bus.
Ik wou per se een government bus, want die toeristen bus had ik geen zin in, en het duurde nog maar 2enhalfuur naar Sunauli, het grensplaatsje naar Nepal. Ook waren de touts voor de toeristenbus erg vervelend, de hele tijd ons volgend. Ik was zo stom aan hem te vragen waar het busstation was. Dus het eerste wat hij deed was mij de verkeerde kant opsturen, waar ik na een paar honderd meter ook achterkwam(nukkige Meinte werd na een half slapeloze nacht in de trein op dit moment toch wel een beetje driftig en na de tout agressief bejegend te hebben en weggeduwd droop de man eindelijk af...).
Uiteindelijk wel de juiste bus gevonden, geholpen door een zeer vriendelijk standvastige krantverkoper die druk aan het wijzen was naar de juiste bus terwijl onze andere 'vriendelijke helpers' ons juist weer richting toeristenbus wilde hebben.
De government bus zelf hield er na anderhalf uur mee op, haha, dus toen stonden we alsnog langs de kant van de weg in the middle of nowhere. De bus die daarna kwam weigerde nog meer passagiers te nemen, aangezien die al tjokvol zat. Na nog wat minuutjes wachten stopte er ineens een jeep verderop de weg. Een Nepalees uitziende man(en inderdaad; hij was Nepalees) stapte uit en gebaarde naar ons en zei 'come on, room for 2 people'. Ik achterdochtig, eerst dacht ik dat ie andere mensen bedoelde, maar toen het duidelijk werd dat ie ons bedoelde toch maar richting jeep gewandeld. Eerst nog met Melissa overleggen of het wel ok was (na 3 maanden India ga je op de 1 of andere manier wat wantrouwiger om met alles wat aangeboden word). Maar loerend in de jeep zag ik alleen vriendelijk ogende Nepalezen die allemaal breed teruglachten.
Toen beseften we ineens wat een geluk we hadden en de traantjes van geluk biggelden bijna over onze wangetjes. De mensen in de jeep zelf waren al vanaf Delhi onderweg, dus erg moe al, maar toch nog een beetje geouehoerd en erg gelachen, erg goedlachse grappige mensen. Bij de grens uitgestapt en heeeeeeel veel bedankt gezegd, want dankbaar waren we. En toen we het bord met 'border of India ends here' zagen, voelde dat toch best raar, nog een paar dingetjes regelen en we waren India uit, het eerste land van onze reis, eigenlijk het eerste land waar we zo lang hebben gezeten als reis en gewoon heel bizar.
Het is ook allemaal zo snel gegaan eigenlijk die 3 maanden. Nou ja, goed. In de volgende post gaan we denk ik nog een soort conclusie India schrijven, als afsluiter. Op dit moment zitten we in Lumbini, de geboorteplaats van Budha, het regent en we zijn lui, volgende stop; Kathmandu!
posted by Anoniem at 5:03 p.m.
3 comments
