Chitwan & verzuipen in de Bhote Kosi

Goedemorgen!

We hebben 3 dingen gedaan de afgelopen week;

Naar Chitwan gegaan, het grote natuurreservaat van Nepal en 1 van de laatste plekken waar de eenhoornige neushoorn nog veilig rond kan lopen(bijna uitgestorven).
Verder hebben we de Bhote Kosi geraft, met een superieur team van 2 engelse jochies en drie Russen, waarvan 2 immer dronken .
En gisteren, de 25ste hebben we afscheid genomen van de ouders van Melissa, die op dit moment in het vliegtuig naar Nederland zitten.

17 Maart hebben we snel snel een raft-tripje van 2 dagen geregeld, het meeste zat al vol en de eerst voorgestelde hebben we maar meteen aangenomen; De Bhote Kosi (naam van de rivier). Over de Bhote Kosi zo meer; Het raften begon de 23ste dus we hadden een paar dagen en wilden weer even weg uit Kathmandu, die dagen zijn gevuld met Chitwan.

Chitwan is een natuurpark gelegen tegen India, in het zuiden van Nepal. Het zuiden van Nepal staat bekend als de 'Terai'; De laagvlaktes. De Terai is op dit moment politiek het minst stabiel in Nepal, met wat moorden, martelingen en ontvoeringen door de Maoisten en een bevolkingsgroep die politiek niet gerepresenteerd word en dus veel stakingen en blokkades organiseren. Dit uit zich onder meer in het blokkeren van de import van benzine, waardoor alle benzinestations in o.a. Kathmandu de hele dag door bezet worden door tientallen auto's en ontelbaar veel motoren die allemaal het laatste druppeltje benzine willen. Ook word het verkeer van en naar de Terai her en der geblokkeerd en daar stonden we dus, als toeristenbus, 10km voor aankomst in Chitwan vast. De blokkade duurde gelukkig niet lang en met een paar uur vertraging kwamen we aan in Sauraha, het dorpje dicht tegen Chitwan aan (in het park zelf overnachten kan ook, maar dat kost bijzonder veel).

Chitwan

We hebben een heerlijk hotelletje gevonden met een grote tuin en hun eigen olifanten. Eigenlijk hebben we alles via het hotel geregeld en dat pakte goed uit. De olifanten van het hotel stonden ook gewoon in de tuin en dat gaf wel een bijzonder sfeertje. Bij aankomst zijn we eigenlijk meteen naar het 'elephant breeding centre' gegaan, waar olifanten worden 'gekweekt' en je ontzettend touristisch olifantjes kan aaien en eten kan geven, ach heerlijk, kleine olifantjes zijn gewoon erg schattig.

De volgende dag een riviertochtje met de kano gedaan, veel vogels gezien en 1 krokodil, een zoetwaterkrokodil die er echt heel belachelijk uitzien met een hele lange, buitenproportioneel dunne, bek. Daarna uitgestapt en het stuk terug door het park heen gewandeld. Hier erg veel krokodillen gezien, van het andere soort (het soort wat af en toe mensen en boten aanvalt) met een brede bek en minder belachelijk maar des te vervaarlijke uitstraling. Op een gegeven moment stond de gids verderop en fluisterde dat ik dichter bij moest komen. Hij wees omhoog, dus ik denk; Weer 1 of andere vogel. Met een grijns bewoog hij langzaam zijn arm omlaag om na een tijdje naar de grond te wijzen. Ik volgde langzaam waar hij heen wees en daar zag ik het; Een dikke fatsige grote, gelukkig luie, gevaarlijk-uitziende krokodil, op 2 of 3 meter afstand. M'n mond viel open van verbazing en op zich klopte m'n hartje ook wat rapper. Ik fluisterde naar Melissa om dichterbij te komen en de gids herhaalde zijn grapje, omhoog wijzend en langzaam naar beneden. De krokodil boeide het ondertussen allemaal niet, waarschijnlijk had ie al gegeten want hij genoot wel van z'n zonnetje. Af en toe zag je wel z'n ogen onze kant op kijken.

Hierna hebben we nog een heel stuk doorgewandeld, heeeeel veel krokodillen gezien (allemaal even lui), maar helaas, geen neushoorn. Wel hadden we erg goede gidsen, ze roken zagen en hoorden alles, maar het mocht niet baten. Na de wandeltocht hebben we gelunched; En wat zagen we daar op het menu: 'Patatje oorlog'! Hoe toeristisch en Nederlands Chitwan en de rest van Nepal is bleek toen wel. Maar ja, wij wel bestellen natuurlijk, heel schattig patatjes gekregen met daarop uitjes en drie bakjesl; 1 met ketchup, 1 met mayonaise en 1 met pindasaus; Yummie!

Na ons hollands lunchje zijn we weer de rivier overgestoken (de rivier die het dorpje van het park scheid, waar ook de olifanten worden gewassen) en zijn we in een jeep geklommen. De jeep heeft een erg zachte motor en kan diep het park in; dus wij dachten, dat zit wel snor. Helaas ben je niet de enige jeep en reden er 2 jeeps enkele honderden meters voor ons... Dus als de neushoorns niet van de 1ste jeep schrokken dan misschien wel van de tweede en daarna kwamen wij pas. Niet veel gezien dus, wel veel herten met echt hele grote geweien, erg mooi, maar verder was de grootste attractie eigenlijk een stel hollanders ook in de jeep; 'Sjooo heej, nou, dis net het Amsjterdamsje bosj hehh, ook niet biesonder'... Maar eigenlijk was het een erg mooi gebied en we hebben toch wel 2 keer neushoorns gezien, 1 waarvan alleen de staart die de bosjes indook en 1 heel ver weg, maar ja dat soort dingen kun je niet afdwingen. Gelukkig ook een fransman uit ons hotel die ook mee was en die in zijn mooiste franse accent vertelde hoe
'beautifoel' het was, ach dat compenseerde toch een beetje voor de hollanders.

Die avond nog even tegen de hotelman geschaakt(verloren) en tegen de fransman (1ste keer gewonnen, daarna door overmoed 2 keer ingemaakt). De laatste dag stond weer voor de deur.. Helaas, maar wel een leuke dag, het begon met een olifant wassen! Via een trappetje zijn we op de olifant gesprongen en richting de rivier gewandeld. Daar begon de olifant de dag goed door een grote plons water onze kant op te spuiten en daarna besloot het beestje op zijn kant te gaan liggen, waardoor we superklunzig in de rivier gleden, echt lachen! Wat water op het beestje gooien, wat ie wel waardeerde en toen weer er opgeklauterd. 'CHOPP!!!' zei de olifanten man en er kwam weer een lading water over ons heen. Daarna begon de olifant verwoed zijn hoofd te schudden en werden we wederom het water ingelanceerd. En hier is Melissa haar mooie paarse bril kwijtgeraakt :(. Bij het vallen is haar bril in de rivier geplonst en de stroming was zo sterk dat we hem niet meer hebben teruggevonden, waarschijnlijk ook door de veels te late reactie van mij, haha owowow. Nou ja, niets aan te doen, daarna weer verder gewassen en dacht ik, hey, laat ik mijn grote olifantenvriend eens verwennen door vriendelijk over en onder z'n voetje te aaien. Nu kietelt dat waarschijnlijk een beetje want abrupt schoot zijn andere voet uit in een poging de oorzaak van dat gekietel weg te schoppen. Gelukkig miste zn poot op een haartje en besloot ik toch wat voorzichtiger te zijn met het wassen van m'n mammoetje.

Het laatste wat reste van de dag was ook 1 van de leukste; Op de olifant zo'n 2 uur door het park wandelen. Een olifant is dus heel anders dan een jeep, kost nadat we het park in waren bleek dit al; Zo'n 5 meter voor de olifant, in een poeltje lach een moederneushoorn met haar kindje. Een olifant vind zo'n beest geen probleem en daarom kun je rustig als mens op een olifant zo een neushoorn bezichtigen. Volgens mij als je als persoontje zo dicht was genaderd had je wellicht een woest moederneushoorntje achter je aangehad. Heel bijzonder om zo dichtbij een wild beest te zien, waarvan er minder dan 2500 bestaan.

En toen was het voorbij en gingen we terug naar Kathmandu (zonder problemen overigens dit keer)!

Bhote Kosi

De ochtend na aankomst vanuit Chitwan zaten we alweer in een busje, onderweg naar het beginpunt van de Bhote Kosi, 20km van de grens met Tibet (de rivier ontspring in Tibet). We zaten met 4 sportief uitziende Nepalezen; 1 was de gids, de captain van de raft, een kleine , iele jongen (1m65) die er eigenlijk uitzag als 15, maar die wel een uitstraling had dat ie wist waar ie mee bezig was. De ander was de chauffeur, daarnaast de kok en daarvoor de 'safety-kayaker'. Bij zo een rivier is er altijd een kayak die bij de raft blijft en zodoende mensen kan oppikken uit het water, dit is nodig omdat als je eruit flikkert de raft zelf in zo een rivier niet wendbaar genoeg is.

Verder de mede-rafters; Twee best verwaande, superengelse jongens van 19, 1 gigantische rus met een enorme buik van 46, nog een andere rus die als enige een heeeel klein beetje engels verstond en de hele tijd onderweg afvroeg wat voor rivier de Bhote Kosi eigenlijk was en 1 russin van 45 die niets verstond en de volle 2 dagen alleen maar met een soort dodemansgrijns voor zich uit staarde.

En de rivier; De Bhote Kosi is de steilst bevaarbare rivier in Nepal met heeeel veel stenen waar je heel goed naar de captain zijn instructies moet luisteren, anders gaat het mis. Als je een rivier een moeilijkheidsgraad kunt geven van 1 tot 5 (waar 5 het moeilijkst is) dan was de Bhote Kosi constant niveau 4 met tussenin wat niveau 5'jes. Een niet te onderschatten rivier dus, maar wisten wij veel, ik had zowiezo nog nooit geraft, haha.

Nu heeft de rivier twee delen; het hoge gedeelte, welke het zwaarst is en het lage gedeelte. Het lage gedeelte word gebruikt door beginnende rafters om de eerste dag te oefenen en dan de tweede dag het zwaardere hoge gedeelte te nemen. De captain wilde niets van dit alles weten; Meteen hoog beginnen, geen getreuzel, eerste dag de eerste 10 kilometer en de 2de dag de rest van de rivier.

Na aankomst in de middag zijn we gaan eten en hebben we nog even gepoedeld met de voetjes in het water. Het water is gesmolten sneeuw uit de Himalaya, zo'n 5 graden warm, dus de voetjes gingen er ook snel weer uit.

Na wat instructies van onze captain (klein mannetje, enorme brulstem), stapten we in de raft, die vast was gebonden vlak voor een versnelling met wat mini watervalletjes. We oefenden nog even de instructies, die waren als volgt;

- Forward (allemaal naar voren)
- Backward(allemaal naar achteren)
-Left back, right forward (links achter, rechts voren, om te draaien)
-Right forward, left back(hetzelfde maar dan andersoms)
-FAST FORWARD!! (vaak met lichte paniek in de stem, dat we echt als gekken moesten peddelen omdat we anders dood gingen, nou ja, zo interpreteerde ik dat dan)
- OVER LEFT! (Met nog meer paniek, allemaal naar de linkerkant van de boot, anders zouden we omvallen)
-OVER RIGHT!(andere kant van de boot)
-HOLD ON! (vasthouden aan de boot, gevaarlijk stuk)

De russen begrepen er duidelijk niets van en toen we OVER LEFT oefenden eindigde iedereen op het midden van de boot, nou ja.

Toen we eenmaal stevig vastzaten sprong de kayak in het water en werd de boot losgelaten, gaan! Het begon al meteen redelijk heftig, maar omdat de boot goed gepositioneerd lag ging het wonderwel goed. Het was een warme dag en daardoor was de golf water over je heen af en toe best lekker.

Na een tijdje werd het wat heftiger en toen werd ook duidelijk wat het betekende om 3 man te hebben die absoluut niet begrepen wat de captain zei. Vaak luisterden ze niet meteen en keken ze wat de anderen deden, en nog vaker deden ze precies het verkeerde. De captain kon er wel om lachen, ook al werd langzaam duidelijk dat de boot eigenlijk deed wat ie wilde en wij er dankzij de russen bijzonder weinig controle over hadden. Maar alles ging nog goed, niemand was van de boot gevallen.

..Tot we bij een heftige versnelling kwamen waar de boot door de stroming recht op een steen werd gestuurd. Hier is teamwork erg belangerijk, je moet met zn allen hard aan het werk en naar voren peddelen om toch langs de steen te raken. En zo begon de captain de commandos te geven;

'forward, forward'
'right back, left forward'
...stilte
'FORWARD FORWARD'
(de russische vrouw reageerde niet en staarde met haar dodenmansgrijns voor zich uit, de peddel ruste in haar handen)
(de dikke rus ging precies uit ritme, en zijn peddel kletterde tegen de andere peddels, hier begon de captain zich ook zorgen te maken)
'FORWARD, FASSSST FORWARD, FAST FAST FASSSST!!!!'
(nu ging het iets beter, maar de rots was onafwendbaar, we gingen er recht op af)
'HOLD ON!!'
(de russen begonnen hier pas echt goed te peddelen terwijl de rest van het team de touwen van de boot vasthield)
'HOLD ON!!!!!'
(hier werd de boot op de rots geduwd, maar doordat de stroming ook grip had op de boot werd de linkerkant het water ingeduwd en bleef de rechterkant hoog in de lucht door de rots, ik en Melissa zaten aan de rechterkant)
'OVER RIGHT! OVER RIGHT'
(hier gingen de russen precies de verkeerde kant op, waardoor de captain dacht dat ie de verkeerde kant had geroepen en zn commando aanpaste, de linkerkant van de boot stond nu al goed onder water)
'OVER LEFT! OVER LEFT!'

Dit was de doodsteek, de boot flipte hier omver en iedereen viel uit de boot en in het water. Sommigen zaten onder de boot, anderen erbuiten. Ik keek om me heen om te zien of ik Melissa zag, maar die zag ik dus nergens, onder de boot gekeken, maar hier was enkel de dikke rus. Op dat moment werd ik de stroming ingetrokken. Melissa, zo hoorde ik later, zat voor de boot en zette zich af tegen de rots, waardoor ze even veilig zat. De boot lag echter achter haar en die stroomde op haar af, waardoor ze over de rots werd geduwd, in het water. Nu is er achter een rots altijd een bijzonder soort stroming, een soort trechter waar het water over de rots stroomt en daarachter recht naar beneden gaat. Melissa werd hierdoor onder het water geduwt en daarna tegen een paar rotsen gesmeten, zonder ernstige verwondingen overigens. Hierna kwam ze boven en ons kleine captaintje die op de omgekeerde boot was geklauterd heeft haar in 1 keer uit het water getrokken. Ikzelf was verderweg gestroomd en na een paar keer onder water te zijn getrokken en wat water te hebben binnengekregen begon ik me wat zorgen te maken. Nu is er een 'white water position'; als je in het water valt moet je zorgen dat je benen voor je zitten, boven het water, en daarna pas je hoofd. Dit werkt erg goed, maar door de stroming word je alle kanten op gedraait. Gelukkig kwam de safety kayaker en ik heb me even aan z'n boot mogen vasthouden. Helaas had de russin de andere kant vast, en omdat z'n kayak onbestuurbaar werd mocht ik me aan een rots vasthouden, wat natuurlijk niet lukte. Ik stroomde weer een stuk verder en daar schreeuwde de kayaker dat ik naar rechts moest zwemmen. Rechts is vaak minder stroming dan links, wat me al verteld was, maar waar ik op dat moment niet aan dacht. Dit lukte wonderwel goed en even later klauterde ik uit het water. En al die tijd heb je, door de adrenaline, niet gemerkt hoe koud het water was, maar zodra je aan de kant staat begint je lichaam toch redelijk oncontroleerbaar te rillen, want koud is het. Daar zag ik de boot, nog steeds omgekeerd, met daarbovenop Melissa, dus jay! Dat hebben we maar mooi overleefd.

We moesten nog een uurtje of wat raften dus we klommen weer in de teruggeflipte boot, en gingen weer verder. Dit keer wat angstiger, want dat een boot zo makkelijk om kon, tsja, t maakte de rest van het raften die dag wat onplezieriger. Vooral omdat we weer een paar keer op een rots landen (zonder om te flippen, gelukkig) en omdat de russen er nog steeds niets van hadden begrepen en voor we in de boot waren allen flink wat sterke drank tot zich namen, waardoor de dikkerd niet alleen dik en dom was, maar ook nog eens aangeschoten, wat het raftteam niet echt hielp. Toch ging alles verder redelijk goed, maar toen de captain melde dat de volgende dag nog moeilijker werd, gingen we ons toch een klein beetje zorgen maakte.

Terug naar het campement zagen we dat er tentjes waren opgezet langs de rivier. De omgeving is supermooi en camperen bij het geluid van een woestige rivier terwijl je omringd word door een berglandschap tegen Tibet aan, erg mooi. Wel nog erg bezorgd over de volgende dag, maar toen het donker werd en overal om ons heen kaarsen (staand in een half met zand gevulde plastic zak, erg handig) werden neergezet werd het nog mooier en werden we wat rustiger. Ook het eten wat daar ter plekke werd bereid was echt bijzonder lekker. Het is altijd grappig om te zien dat de mensen die midden tussen de bergen op een gaspitje een gerechtje bereiden vaak iets maken wat een stuk lekkerder is dan de duurdere restaurants in Kathmandu. We zijn snel gaan slapen in ons tentje met ons slaapzakje.

De volgende dag zijn we eerst naar een bungeejump punt in de buurt gereden, de engelsen gingen daar van een 168 meter hoge brug over de Bhote Kosi afspringen. Nu was ik al bang om over de hangbrug heen te wandelen, dus was erg blij dat ik niet hoefde te springen. Ze scheten ook goed in hun broek, want eng was het, maar uiteindelijk toch gedaan en het zag er erg mooi uit. En, ze gaven geen gil, wat ook knap is, want het was echt scary hoog.

Daarna teruggegaan en kon het feest weer beginnen. In de boot en de captain heeft alle commandos voor de russen nog eens herhaald. De dikkerd stonk alweer goed naar alcohol overigens, want ontbijten doe je natuurlijk niet zonder Vodka. Ook had hij zijn helm over z'n cowboy hoed gedaan. Hierdoor kwam de flap van zijn hoed over zijn oren. Toen we iets naar hem toe riepen haalde hij zijn schouders op en wees naar zijn oren in een gebaar dat hij niets kon horen want zijn hoed zat ervoor............. Nou, dat stelde ons natuurlijk niet heel erg gerust. Toch ging het raften dit keer beter (ok de russische vrouw reageerde nog steeds nergens op, geconcludeerd dat ze echt letterlijk niet helemaal spoorde, maar toch), je merkte dat de russen toch een beetje bang waren om weer om te flikkeren en dat ze wat beter opletten. Toch zijn we weer een paar keer bijna omgegaan, 1 keer zat de boot zelfs voor 3 kwart helemaal onder water. Na wat kleine problemen kwamen we op het 2de deel van die dag; het heftigste deel. Maar eerst moesten we met z'n allen uitstappen; Er kwam een versnelling aan die op niveau 5+ zat en dat durfde ons captain toch niet aan met dit team(en terecht). Eerst dachten we dat de boot meegetild zou worden, maar niets van dit alles. De kayakker kwam uit het water, zijn boot werd in de raft vastgemaakt, de kayaker ging voor zitten, de captain achter, en fluitend manoevreerden ze de grote boot door de versnelling heen(die er echt bijzonder eng uitzag). Het waren ook mensen die al 6 jaar lang bijna elke week van die rivier gingen, dus ervaring hadden ze wel.

Hierna weer in de boot en meer van hetzelfde, wel een stuk heftiger. Op een gegeven moment weer hetzelfde probleem; Hele sterke stroming en grote rots in de weg. Dit is echter een veel heftiger stuk dan waar we de dag ervoor er waren uitgeflikkerd. En jawel, weer moesten we FAST FORWARD en weer lukte het niet. De boot word tegen de grote rots aangeduwd, maar hier reageerde iedereen goed en ging op tijd naar de rechterkant (behalve het russische vrouwtje, die stond verdoofd in het midden van de boot die al onder water zat). Op dat moment moesten we met z'n allen uit de boot, op de rots staan. En daar konden we echt precies allemaal op staan, erg krap en gladde rots ook. Om ons heen donderde het water naar beneden en ik wilde er iniedergeval niet in vallen. De russen hadden daar minder moeite mee en 1 haalde zijn digitaaltje uit een waterdicht zakje en begon fotoos te maken! 'Hilarious' zeiden de engelsen op die typerende engelse manier. Ik moest er ook wel om lachen, alhoewel ik toch wel begon te schelden toen onze dikke dronken rus zich manoevreerde op de rots en me bijna in het water duwde.

De boot kregen we niet van zn plaats geduwd door al het water wat er tegen aan duwde (als je van je linkerhand een vuist maakt en je vouwt je rechterhand om die vuist, zo zag de boot eruit die om de rots zat gewikkeld, de rots waar wij op zaten). De kayaker was inmiddels aan de kant gegaan en had een touw gegooid. Het plan was eerst om over dat touw (door de halve waterval heen!) 1 voor 1 naar de overkant te gaan. Maar door het touw aan de boot te knopen kon ie vanaf de kant de boot rechttrekken (iets wat vanaf de rots onmogelijk was geweest), zodoende lag de boot weer goed in het water. De boot werd met een tweede touw naar de rots getrokken en 1 voor 1 moesten we vanaf de rots de boot in springen. De captain zat als laatste op de rots(hij hield de boot nog vast met het touw) en op een gegeven moment moesten we allemaal snel naar achteren peddelen, zodat hij niet in het water belande bij het springen. Hij sprong net goed en de boot werd weer naar voren gelanceerd. Hierna hebben we nog wat versnellingen een paar best heftige, maar ging allemaal goed en zo was het dat we de finish naderden. Bij het einde, waar de rivier heel rustig was, sprong ik nog snel even in het water, het was een erg warme dag, en dat verkoelde goed! Daarna klauterde ik aan de kant, gingen we met zn allen nog 1 keer lunchen en reden we weer richting kathmandu. We hadden het overleefd! Erg blij waren we, blij dat we het hadden meegemaakt en blij dat we weer weg gingen. Ik kon zelfs lachen om de dikke rus die zijn veldvlesje liet zien (waar de vodka in zat) en trots liet zien dat ie leeg was, om vervolgens zijn baggage te pakken met daarin enkele andere drankflesjes en een nieuwe opendeed. Pfff, nou, mijn eerste raftavontuur was iniedergeval niet de makkelijkste, Melissa had eerder in Turkije geraft maar ook voor haar was het erg heftig. Maar.... eind goed al goed!

Afscheid ouders Melissa

De 25ste, een dag na aankomst van het raften, hebben we een laatste dagje met de ouders van Melissa. Na een dagje winkelen in Kathmandu en wat drankjes hebben we die avond een laatste diner bij een plek waar de hele groep gaat eten en waar ook een dansvoorstelling is. Melissa voelt zich echter niet zo goed, met vlagen misselijkheid, wat erg jammer is(qua gezondheid gaan we er allebei op achteruit elke keer als we terug zijn in Kathmandu). Wel een fijne avond, wat geouwehoerd ook met de mensen van de groep. De ouders van Melissa hadden ook geraft, maar dan op de Trisuli rivier, wat natuurlijk voor mietjes is!(haha :P). Verder nog lekker gegeten, wat Nepalese rijstenwijn (waar 1 groepslid na het drinken van wat biertjes wat aangeschoten raakte, wat bleek toen hij luidkeels 'ZAG TWEE BEREN BROODJES SMEREN' begon te zingen,haha). Na de avond en wat traantjes heeft Melissa afscheid genomen en zijn we naar huis gelopen. Als alles goed gaat met Melissa's maagje dan vertrekken we morgen naar Pokhara om daar een trekking te gaan doen, welke weten we nog niet precies, maar dat merken we snel genoeg.

Onder de foto's, niet helemaal chronologisch, maar goed :)


Een tegoedje nog voor Kim, hoop dat we het goede tshirt hebben :).


De 16de hadden we nog een date met de ouders van Melissa. Wat biljarten wekte de eetlust wat op.



En zo was het dat we naar de Thai gingen. Het leek me veilig om dit keer geroerbakte stukjes biefstuk te nemen(voor het eerst op reis!). En het smaakte me zo wonderwelgoed, yummie. Na het diner zouden we elkaar niet meer zien tot de 25ste, de laatste dag voor Peter en Liese.


In Chitwan, onderweg naar het olifanten centrum zagen we achter het hek nog een neushoorn! Op dat moment vonden we dat nog niet zo bijzonder, de volgende dag na 5 uur jeepen zonder iets te zien konden we de zeldzaamheid beter waarderen, achteraf :).


Yummie!


Op de rivier, kanoeen.


Daarna wandelen door best wel dichtgegroeide stukken Chitwan park.


Dit is die krokodil die zo dichtbij ons was.



Kijk, dat is nou nog eens bijzonder.

Net Afrika, toch? ;)

De moederneushoorn en haar kindje die we vanaf de olifant zagen.

En zo ziet dat er nou uit, op een olifant, met zn 4en in een soort bakje.

De foto's van het raften, dit zijn foto's gemaakt van foto's gemaakt met een wegwerponderwater camera. Dus een beetje baggerkwaliteit :) (zitten ook beetje door elkaar heen, dus niet chronologisch). Dit is bij het kamp.

Als je goed kijkt zie je een andere raftboot, dit is op het stuk waar we zijn omgekukeld met zn allen.

Deze heeft Melissa gemaakt vanaf de omgekeerde boot na de redding, de captain houd het bootje nog vast met het touw.

Hier klauter ik op de kust.

Groepsfoto! Links de nietsporende russin, daarnaast de rus die nog een beetje engels kon. Dan de safety kajaker. Daarnaast in het blauw de captain. De twee daarnaast zijn de engelsen, en daarvoor de fatsige dronken rus(ook hier was ie flink aangeschoten). Hiernaast wij 2 en dan de kok, de chauffeur was degene die de foto nam.

De dikke rus helpt met het opvouwen van de boot, mooi zwembroekje, ze hadden allemaal erg mooi zwempakjes overigens ;).

Ver voorbij het punt waar we omkieperden was een soort punt waar veel vuil van de rivier terechtkwam op een stilstaand punt wat ronddraaide. Daar waren enorm veel schoenen en slippers (de mijne ben ik ook kwijtgeraakt, zullen er ook wel tussenzitten), denk dus dat er wel meer mensen in het water belanden! :)

Tandenpoetsen en natuurlijk bekeken door nieuwsgierige nepaleze kinderen.

Bij het afscheidsdiner

Ronddarren in de Kahtmandu vallei

We dachten dat het momenteel politiek gezien rustig was in Nepal, maar na 2 dagen in Nepal te zijn maakten we de eerste staking al mee. Omdat we Lumbini na 3 dagen wel gezien hadden en de staking nog minstens 4 dagen zou duren hadden we weinig andere keuzes dan met een taxi naar Kathmandu te gaan. Een duur ritje, maar Kathmandu was het zeker waard!

De taxirit naar Kathmandu was echt prachtig! De bergen en de rivier die zo mooi van kleur was... We beseften dat we nu echt in Nepal zaten! Naast het mooie uitzicht was het een levensgevaarlijk ritje! Tijdens het rijden vloog opeens de motorkap open! Dat was wel even schrikken! Waarschijnlijk alleen voor ons, want de chauffeur stapte uit de auto, begon met een steen op de motorkap te slaan, maakte de motorkap met een gammel touwtje vast en stapte toen fluitend de auto weer in. Ook vond de chauffeur het nodig om door de bergen te racen, gevaarlijke inhaalmanouvres te maken en dat terwijl er af en toe een vangrail miste en we 3 bussen in de afgrond zagen liggen... We waren dus erg blij om heelhuids in Kathmandu aan te komen!

De 2e dag in Kathmandu was het Holi-festival, een feest dat men elkaar met water en kleurpoeder besmeurt. Eerst bekeken we dit vanaf het dakterras van het hotel. Vanaf de straat en de dakterrassen gooide men met waterzakjes met kleurpoeder erin naar elkaar. Jong, oud, jongen, meisje... iedereen deed mee! Omdat wij met 2 oude bekenden van de kameelsafari die we toevallig in Kathmandu weer tegen kwamen hadden afgesproken moesten we over straat. We waren de straat nog niet uit of we waren zeiknat! Hierna kwam men ook met kleurpoeder naar ons toe en dit smeerde men op onze wangen en voorhoofd en daarbij zei men vrolijk: 'Happy Holi!!' Aangekomen bij het hotel van de 2 meiden zagen we er al echt geholied uit met de kleuren rood, geel, groen en paars. We gingen op zoek naar een restaurantje, maar vanwege Holi was veel dicht. We probeerden zo onopvallend mogelijk over straat te gaan, want elke keer als we Nepalezen tegen kwamen werden we weer opnieuw geholied en vanaf de dakterrassen waren we ook het mikpunt. We vonden een restaurantje en daar zaten meer toeristen die het aandurfden om over straat te gaan. Een hele groep Polen was flink te grazen genomen. Op hun gezicht was geen stukje huidskleur meer te zien! We schoven later ook nog een paar Amerikanen aan en zo proosten we met z'n 20-en op Holi. Omdat we zelfs op het terras van het restaurant bekogelt werden met waterzakjes, besloten we om 'wraak' te nemen. We kochten een heleboel zakjes en een waterpistool. Vanaf het dakterras van een hotel zijn we andere mensen gaan Holiën. Het was echt geweldig! Toch gaaf dat een heel lang gewoon mee doet! We konden opeens wel begrijpen waarom het zo leuk is om toeristen te 'bekogelen'. De Nepalezen kijken niet op of om als er een zakje water naast hun splasht, maar de toerist zie je echt schrikken! Ja dat Holi was een mooi feestje!

De volgende dag zijn we eens een kijkje gaan nemen in het gebied Thamel. Waah! Dat is een ware shopping-wahalla! En ze hebben er heerlijke bakkertjes (bruine bolletjes met kaas!!, maar ook brownies enzo... jummie!), supermarkten en café'tjes! Het is wel erg op de toerist afgesteld, maar voor eventjes is dat niet zo erg. En wat helemaal geweldig is, is dat ik weer alleen over straat kan zonder dat er gestaart wordt of te veel lastig gevallen wordt door rikshawdrivers of verkopers!

Om Kathmandu verder dan alleen het shopping-gebied wat te verkennen zijn we aan de wandel gegaan. Eerst een dagje naar Durbar Square en Freek Street. Op Durbar Square een boel tempeltjes bekeken en de markt. Ook nog een politieke demonstratie aanschouwt, het blijft af en toe wat onrustig, maar we hebben er geen last van gehad. Vanuit een café'tje hebben we heerlijk over Durbar Square uitgekeken, het was zo fijn om ouderwets in een café'tje zitten :).
De dag erna zijn we naar de tempels van Swayambuneth gegaan, ook wel Monkey Temple genoemd. Van deze bijnaam keken we niet erg op, want er zaten inderdaad veel apen! Nou zaten we daar heerlijk op een bankje van een broodje pindakaas(!!) te genieten toen de apen nieuwsgierig om ons heen kwamen zitten. Ik vind aapjes altijd wel leuk, maar deze waren monsters! Opeens sprong een aap op een bankje en beet een klein meisje! En ze had echt niks gedaan! En hierna wilde een aap Meinte aanvallen! Gelukkig kregen we hulp van de Nepalezen en toen ging de aap er met ons plastic zakje met vuilnis vandoor. Om bij de tempel zelf te komen moesten we een erg stijle trap beklimmen. Conclusie, nog steeds geen conditie... Maar toen we boven waren hadden we een mooi uitzicht over Kathmandu!

Na een paar dagen in Kathmandu was het de dag dat ik weer even werd herenigd met mijn ouders! Op het vliegveld hebben we ze opgewacht en het was echt geweldig om ze weer te zien! Na een lunch in hun hotel hebben we ze meteen meegenomen naar de oude stad waar we hebben rondgewandeld, wat gedronken in een café'tje en 's avonds zijn we uiteten geweest in een Nepalees restaurantje. Welkom in Nepal ouders!!

Na een paar luier dagen wilden we wel weer eens het een en ander zien van Nepal. We gingen naar Pashupatinath en daar is netzo als in Varanasi in India een heilige rivier (de Bagmati River) waar de Hindoes hun rituelen uitvoeren en lijken verbranden. Ook hier was het weer een appart sfeertje bij de rivier en de tempels en toch weer anders als in Varanasi. Wat ons opviel was dat hier wel de vrouwen bij de verbrandingen er bij stonden. Er kwam dan ook meer emotie bij kijken en dat grijpt je best aan. Na Pashupatinath zijn we naar Bodhnath gewandelt en daar hebben we een terrasje gepakt en de Bodhnath stupa bewondert.

Omdat we nog graag een trekking in de bergen willen gaan maken bedachten we om eerst een paar dagen te gaan mountainbiken, zodat we een betere conditie zouden krijgen. Dus een fietsroutekaart gekocht, uitgecheckt in het hotel (waar we gelukkig de grote backpacks konden laten staan), warme kleding, water, snoep- en koekgoed mee in de kleine tas, mountainbikes gehuurd en gaan!!
De man waarvan we de fietsen huurden vertelde ons over een mooie route door het Shivapuri National Park en dat klonk wel naar onze oren! Het eerste guesthouse was in Sundarijal, dat zou 3 a 4 uur rijden zijn.
Eerst fietsen door Kathmandu... dat hadden we overleeft! De lucht in Kathmandu is erg vervuild, dus blij dat we waren toen we richting de frisse berglucht reden!
Al voordat we bij het park waren werd de weg zo stijl dat we moesten gaan lopen. Aangekomen bij het park dachten we dat het nu wel vlakker zou worden, stelletje naïevelingen dat we zijn ;). Het viel echt niet te fietsen en het was zo zwaar!
Uiteindelijk konden we dan toch af en toe even op de fiets zitten, want we ging nu bergafwaards. Net toen ik bedacht dat het best knap was dat we nog niet gevallen waren bleef m'n trapper achter een tak hangen en jawel, daar lag ik languit! Maar geen kleerscheuren, die Meinte overigens wel had door de fietspedalen, en ook geen ander letsel, dus we konden gauw weer verder.
Vanaf 17:00 uur begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken. We reden nog steeds in de bossen, er waren geen mensen of huizen te zien en over een uur zou het donker gaan worden. En we waren al 5 en een half onderweg, terwijl de fietsverhuurder 3 a 4 uur had gezegt!
Opeens zagen we een trap naar beneden en op de fietskaart leek het een verkorte route naar het dorpje dat we zochten. Het was niet echt een geschikte weg voor de fiets, maar als we dan sneller op de plaats van bestemming kwamen, dan tilden we onze fiets zo nu en dan wel eventjes op!
Eindelijk kwamen we weer eens iemand tegen! Hij wees naar de kant waar we naar toe moesten. We hadden weer hoop!
Het was nu 17:30 uur en de hoop vervloog toen we verder niemand meer tegen kwamen, we een doodlopende weg hadden, tenzij we een rivier overstaken en toen we dat deden, toen 6 verschillende paden zagen die niet op onze kaart stonden! We wisten het echt niet meer en ik was me al aan het bedenken waar we moesten gaan slapen zo hier in de buitenlucht...
En toen kwamen er 2 jongens langs. Ze zagen vast dat we erg wanhopig waren en ze waren zo vriendelijk om ons naar het guesthouse te brengen. Joepie! De laatste lootjes waren zo zwaar! We moesten echt een hele hoge trap op! Onze voeten konden we bijna niet meer optillen en we beeften van vermoeidheid! De ene jongen hielp me met mijn fiets naar boven te tillen en hij was zo boven! Of het niets was! We hebben ze als bedankje een boel Nepalese roepies gegeven, want wat waren we ze dankbaar! En toen tranen van geluk toen ik het guesthouse zag! We kwamen aan en het werd donker! Wauw, heavy fiets/wandeltochtje hoor!

De 2e fietsdag zijn we vroeg opgestaan en na het ontbij zijn we weer op de fiets gesprongen. De zadelbotjes deden flink pijn van de dag ervoor! We moesten weer heftige stijlen wegen bewandelen, maar het uitzicht was geweldig! Je moet er iets voor over hebben hè ;)!
Nog voor de middag betrok de lucht en het werd echt koud! Gelukkig hadden we onze beste aankoop die we in Kathmandu hadden gedaan bij ons, heerlijke dikke vesten!
Toen we eindelijk het park uitwaren kwamen we weer een guesthouse tegen en daar hebben we genoten van de lekkerste macaroni ooit!
'S middags weer op weg gegaan, want ons einddoel van de dag was de plaats Nagarkot. De weg vanaf het guesthouse was een hele stijle daling en toen we weer eens op een pad kwamen waar we de fiets echt letterlijk doorheen moesten sleuren en tillen dachten we dat we verdwaalt waren... Het bleek achteraf niet zo te zijn, maar we hebben wel onze vraagtekens bij de fietsroutekaart!!
Vanaf het guesthouse naar Nagargot was ruim 3 uur 'fietsen' en het laatste gedeelte was weer een hele klim, maar we kwamen minder uitgeput als de dag ervoor bij het guesthouse aan. Wel waren we weer net op tijd, want we waren nog maar net binnen of het begon te waaien en regenen!
Hierna klaarde de lucht op en er verscheen echt een prachtige regenboog! Zelfs licht nog een 2e regenboog er over heen! En op de achtergrond de ijsbergen van de Himalaya! Voor dit uitzicht kwamen we naar Nagarkot!

De volgende dag hielden we in Nagarkot een rustdag. We dachten hier een dagje van het uitzicht te genieten, maar de lucht was helemaal bewolkt en het regende... Nou ja, we hadden onze leesboeken mee, dus een ouderwets luierdagje gehouden...

Weer een dag later stapten we weer op de fiets. Het was zonnig en we wilden naar Bakhtapur fietsen. Naar Bakhtapur was alleen bergafwaards fietsen en daarna een stuk plat. Waah, wat een luxe! Helaas was het beneden in de bergen niet zonnig, maar begon het flink te plensen uit de grijze wolkenmassa. We gingen ergens schuilen, maar het bleef maar regenen en toen bedachten we dat het zonde zou zijn om een hoge entree voor Bakhtapur te betalen en dan in de regen te moeten rondlopen, dus we wilden naar Kathmandu gaan liften. In een jeep keken mensen ons aan en ze hadden een hele mooie laadbak, maar wij waren niet zo snel van reactie en daar ging onze goede kans... Een half uur laten was er een bus die ons mee wou nemen. De fietsen werden op het dak gelegd en wij stapten de bus in. We zaten nog maar net in de bus of onze paranoïdeheid over de veiligheid van de fietsen sloeg toe. Meinte wrong zich door de drukke mensenmassa in de bus en bij de eerst volgende stop (dat was na 3 meter ;), de bus stopt om de haverklap!) klom hij op het dak van de bus en heeft de fietsen al rijdend met de bus op slot gezet. De volgende stop stapte hij de bus weer in en nu zaten we een stuk relaxter. Je moet namelijk weten dat de mensen hier naar een fiets kijken of het een gouden ferrari is en voor ons Nederlanders is het niet zo snel gepiept om een fiets op of van een busdak te krijgen, maar voor de Nepalezen is dit echt appeltje, eitje!
Natuurlijk zaten we nog geen 10 minuten in de bus of het werd droog en toen we aan onze lunch in Kathmandu zaten scheen het zonnetje weer fel!

Nog een leuk weetje, de route die we gefiets hadden in het park bleek geen mountainbike-route te zijn en het wordt aangeraden om er met een gids door heen te gaan. Ook is de route van Sundarijal naar Nagarkot voor 2 dagen. Daar kwamen we achteraf natuurlijk achter! Misschien is onze conditie toch beter dan we elke keer dachten ;).



Marktje in het oude hart van Kathmandu.


Soms zijn de onderdoorgangetjes zo laag dat je niet kunt voorstellen dat het daadwerkelijk een weg naar een andere straat is.


Straat oude stad Kathmandu.


Reunie ouders Melissa(ik werd net hiervoor door de veiligheidsman aan de kant geduwt, moest achter het raam blijven :( ).


En wat kleine presentjes meegegeven vanuit thuis, woohoo! Meteen m'n Indonesisch bijspijkeren(met alleen 'Itu Gila!' kom ik natuurlijk nergens in Indonesie).


Dineren met ouders Melissa.


De oever aan de rivier bij Pashupatinath, heiligste Hinduistische plek in Nepal (waarbij, net als in Varanassi, lijken worden gecremeerd aan de oever)


Na Pashupatinath doorgewandeld naar de Bodnath Stupa.


Dag erna; Kom laten we mountainbikes huren! En dan 5 dagen lang (jeeej!), zonder planning en zonder gids, hatsikidee, we waren Kathmandu nog niet uit of we waren al verdwaald, maar alles ging wonderwel goed, en dit is de eerste foto waar we Kathmandu net uit zijn(wat nogal een wonder is, aangezien we ook op het equivalent van de Amsterdamse ring zijn beland, met veeel spookrijders en dergelijke)


Het Shivapuri park! Het park wat volgens onze mountbikeverhuurder echt alleeeen downhill was, nou, neen.


Niet bepaald downhill.


Maar wel mooi uitzicht.


Hier werd het bijna donker.


En begonnen we ons toch af te vragen waar die lodge nou eigenlijk was.....


Tweede dag: Eerst even goed kijken waar we nu eigenlijk heen gaan.


Jaja, eerste zicht op de Himalaya, motivatieprikkel!

Een bordje! We gaan goed! Richting Nagarkot!



Eerst omlaag en dan bij Nagarkot weer een kilometertje omhoog.




De vallei, erg mooi met veel (rijst?) terassen.


Het weer werd er niet beter op, na door een paar zandwolken te zijn gefietst gingen we ons afvragen of teruggaan niet een betere optie was(nee hoor, teruggaan is voor mietjes! :)).


Maar uiteindelijk toch aangekomen, yeah!


Mooi uitzicht vanuit Nagarkot, jammer genoeg merken we er niets van door de bewolking. We zijn wel precies op tijd binnen, want het begint enorm te stormen.


Maar langzaam word de wolkenlaken weggetrokken en komt een regenboog in zicht, WOW.


En we zien beide uiteindes!


En dan, net bekomen van de gelukzaligheid van zo een mooie regenboog, komt de Himalaya in zicht, en het enige wat je kunt doen is met open mond staren, WOWW. Maar wel rap genoeg wakker worden om nog snel heel wat foto's te maken.


Tot de zon langzaam ondergaat, en we nog een laatste blik werpen. We hebben goede hoop dat het morgen helder is en we een mooie zonsopgang gaan zien.


Maar helaas, het is deels bewolkt en we zien niet heel veel, een klein zonnetje, dat wel.


Langzaam trekt de lucht helemaal dicht.


Totdat er boven en onder ons alleen wolken zijn.



Maar de wolken schieten zo snel voorbij ons hotel/restaurant dat er af en toe weer zicht is, en dat allemaal vanuit onze luie stoel te bewonderen.


En soms klaart het heel erg op en zien we weer wat van het uitzicht.



En dan, de volgende ochtend, een laatste blik naar buiten voor we richt Baktapur gaan.


Na de eerste twee zwaaaare dagen mountainbiken, blijkt dat Nagarkot 1 van de hoogste punten is, en richting Baktapur is 1 lange weg naar beneden, wat je in een halve dag klimt, daal je in anderhalfuurtje weer af.


En toen begon het erg, erg hard te regenen.


Doorweekt als we waren, besloten we niet naar Baktapur te gaan, maar direct naar Kathmandu, Baktapur is erg mooi, maar niet als er liters water naar beneden komen.


Na wat liftpogingen heb ik een buschauffeur gevraagd of hij naar Kathmandu ging, en ja hoor, fietsen op het dak (die ik na een paar kilometer rijden toch maar heb vastgebonden aan de bus met het slot) en we waren binnen een uurtje in Kathmandu (wat fietsend vast sneller was gegaan, maar niet droger)


En dat is er over van m'n broek na 4 dagen mountainbiken.